Πέμπτη 4 Αυγούστου 2011

monochromie....

Και καθώς ο χρόνος κυλά, και μαζί του παίρνει όλα όσα δεν ζήσαμε, αναρωτιέμαι... Τι είναι αυτό που αλλάζει τη μονοχρωμία μας... Τι είναι αυτό που την κάθε μέρα την κάνει τόσο ξεχωριστή στο πέρασμά της ώστε να μπορούμε να πούμε, "άξιζε που την έζησα".
Ακούγοντας αυτό το τραγούδι ταξιδεύω σε ένα άλλο επίπεδο... Μοιάζει το χάος του μυαλού, της καθημερινότητας, του κόσμου εκεί έξω να συνδυάζεται ανεκτικά με τη μελωδία των συναισθημάτων μας, τη μουσική της καρδιάς μας... Τι είναι ωστόσο αυτό που θα μας εμψυχώσει, εκείνο που θα μας εμπνεύσει να κάνουμε το κάτι διαφορετικό? Ποιό είναι εκείνο το συστατικό που θα αλλάξει τη μονοχρωμία του μυαλού, και θα του βάλει χρώματα, απ'τη παλέτα της ψυχής μας... Μοιάζουμε με χαμένα ξωτικά αναζητώντας κάποια νεράιδα να εμπνευστούμε... Μα δεν αναζητάμε όλοι την έμπνευση... Παρόλ'αυτά πολλές φορές εκεί που προσπαθούμε δεν τη βρισκουμε ποτέ, και άλλοτε σαν καλοκαιρινή βροχή στα ξαφνικά έρχεται και μας ραντίζει... Αιώνια ευλογία η βροχή... Δεν μοιάζει σε τίποτε άλλο... Με μία μυρωδιά.... Όλο έμπνευση...
Και ακόμα και αν η βροχή αργήσει να έρθει, το ίδιο ξαφνικά με εκείνη, στην θύμησή της θα έρθει η έμπνευση... Γιατί αυτή είναι η διαφορά από εμένα με εσένα αγαπημένε αναγνώστη... Αναζητάμε ξέχωρες νεράιδες, που ωστόσο το ίδιο πάντα προσπαθούν...  Να βάλουν χρώμα στη ζωή μας...

υ.γ.
αφιερωμένο στον Avengeil

1 σχόλιο:

  1. Σε ευχαριστώ πολύ για την αφιέρωση αγαπητή κερασένια...
    Μονόρωμες ή πολύχρωμες οι ζωές μας πάντα έχουν μια σημασία και θέλω να πιστεύω ότι κάθε μέρα κάνουμε τουλάχιστον κάτι που κάνει τις ζωές μας ξεχωριστές....
    Όσον αφορά την έμπνευση χαίρομαι που μπόρεσα να σε εμπνεύσω για κάτι τόσο όμορφο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή