Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011
Wonder...
Με
κάποιο τρόπο καταλήγουμε να μοιραζόμαστε σκέψεις και φιλοσοφίες, που είτε τις
ακούμε από στόματα άλλων και γνωμικά σοφών, είτε με μια έμπνευση κάποια αφορμή
ξεπηδούν απ' τις δικές μας σκέψεις.... Έτσι και εδώ θα παραθέσω μία συνομιλία
έμπνευσης με την φίλη μου Σίσσυ και εμένα.:
Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011
Horror films...
Eίδα σήμερα μία ταινία, τώρα το βράδυ, στην τηλεόραση που με έκανε να
καταλάβω ακόμα μια φορά ένα μότο που έχω για κάθε τι... Τα πάντα
εξαρτώνται από την οπτική γωνία.
Η υπόθεση ήταν οκ, όχι και τόσο τρομακτική, ένα κοριτσάκι που σε μια πυρκαγιά πέθανε η μητέρα της, και ο πατέρας της πήγε να παντρευτεί την νταντά της, και εκείνη με την αδερφή της προσπάθησαν να αποκαλύψουν ότι η νταντά ήταν δολοφόνος, και τελικά η αδερφή της είχε πεθάνει με τη μητέρα της, και απλά το κοριτσάκι του είχε σαλέψει και σκότωσε την νταντά και πήγε στο δαφνί. Δεν το είδα απ'την αρχή ότι κατάλαβα περιγράφω.
Οκ, για ταινία τρόμου μια χαρά πιασάρικο είναι, the uninvited, ο τίτλος όλα καλά. είμαι σίγουρη πως ο παραγωγός όμως δεν είχε στο μυαλό του πως κάθε ένας που θα έβλεπε την ταινία θα έλεγε, χμμ ωραία ταινία, ας την αναλύσουμε λίγο.
Η αλλαγή οπτικής γωνίας στο φινάλε της ταινίας ήταν κάτι συναρπαστικό. Πιο νωρίς είχα παει σινεμά, μια χαρά ταινία, "αι ειδοί του μαρτίου", οκ, δεν ενθουσιάστηκα. Εδώ όμως στο θριλεράκι της tv έκατσα και ασχολήθηκα αφού τελείωσε. Το πιτσιρίκι καθόλη την ταινία πίστεψα πως είχε δίκιο. Πως η ξανθιά νταντά ήταν η κακιά και πως το κοριτσάκι έπρεπε να σωθεί, και όπα για στάσου! Ξαφνικά η πιτσιρίκα είναι το crazy maniac και η ξανθια η καημένη που την φάγανε. Και όλα αυτά γιατί? Ο τρόπος που μας πάσαρε τα γεγονότα η ταινία, ήταν αυτό που καθόριζε στα μάτια μας ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός. Μπορεί να μην συνηθιζω να μιλάω έτσι και για τέτοια θέματα στο blog μου, αλλά θεωρώ πως είναι ένα πολύ δυνατό επιχείρημα σε αυτό που είχε πει και ο Τομ Ρομπινς, "Μπορείς να αλλάξεις την πραγματικότητα, αλλάζοντας τον τρόπο που την αντιλαμβάνεσαι". Έτσι αν στη ταινία η συγκεκριμένη διαστρεβλωμένη οπτική της υπόθεσης που είχαμε, άλλαξε τελείως στο φινάλε, τότε γιατί και στη ζωή μας μία συγκεκριμένη περιορισμένη οπτική που έχουμε σε κάποιες καταστάσεις να μην μπορεί να αλλάξει από κάποιες πληροφορίες που μπορεί να δεχθούμε? και αν αλλάζουμε τόσο εύκολα γνώμη σε μία ταινία, πόσο εύκολα μπορούμε να αλλάξουμε στη ζωή μας?
Η υπόθεση ήταν οκ, όχι και τόσο τρομακτική, ένα κοριτσάκι που σε μια πυρκαγιά πέθανε η μητέρα της, και ο πατέρας της πήγε να παντρευτεί την νταντά της, και εκείνη με την αδερφή της προσπάθησαν να αποκαλύψουν ότι η νταντά ήταν δολοφόνος, και τελικά η αδερφή της είχε πεθάνει με τη μητέρα της, και απλά το κοριτσάκι του είχε σαλέψει και σκότωσε την νταντά και πήγε στο δαφνί. Δεν το είδα απ'την αρχή ότι κατάλαβα περιγράφω.
Οκ, για ταινία τρόμου μια χαρά πιασάρικο είναι, the uninvited, ο τίτλος όλα καλά. είμαι σίγουρη πως ο παραγωγός όμως δεν είχε στο μυαλό του πως κάθε ένας που θα έβλεπε την ταινία θα έλεγε, χμμ ωραία ταινία, ας την αναλύσουμε λίγο.
Η αλλαγή οπτικής γωνίας στο φινάλε της ταινίας ήταν κάτι συναρπαστικό. Πιο νωρίς είχα παει σινεμά, μια χαρά ταινία, "αι ειδοί του μαρτίου", οκ, δεν ενθουσιάστηκα. Εδώ όμως στο θριλεράκι της tv έκατσα και ασχολήθηκα αφού τελείωσε. Το πιτσιρίκι καθόλη την ταινία πίστεψα πως είχε δίκιο. Πως η ξανθιά νταντά ήταν η κακιά και πως το κοριτσάκι έπρεπε να σωθεί, και όπα για στάσου! Ξαφνικά η πιτσιρίκα είναι το crazy maniac και η ξανθια η καημένη που την φάγανε. Και όλα αυτά γιατί? Ο τρόπος που μας πάσαρε τα γεγονότα η ταινία, ήταν αυτό που καθόριζε στα μάτια μας ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός. Μπορεί να μην συνηθιζω να μιλάω έτσι και για τέτοια θέματα στο blog μου, αλλά θεωρώ πως είναι ένα πολύ δυνατό επιχείρημα σε αυτό που είχε πει και ο Τομ Ρομπινς, "Μπορείς να αλλάξεις την πραγματικότητα, αλλάζοντας τον τρόπο που την αντιλαμβάνεσαι". Έτσι αν στη ταινία η συγκεκριμένη διαστρεβλωμένη οπτική της υπόθεσης που είχαμε, άλλαξε τελείως στο φινάλε, τότε γιατί και στη ζωή μας μία συγκεκριμένη περιορισμένη οπτική που έχουμε σε κάποιες καταστάσεις να μην μπορεί να αλλάξει από κάποιες πληροφορίες που μπορεί να δεχθούμε? και αν αλλάζουμε τόσο εύκολα γνώμη σε μία ταινία, πόσο εύκολα μπορούμε να αλλάξουμε στη ζωή μας?
Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011
For you my little tiger...
Για καιρό δεν έχω γράψει, μα η αρχή της σεζον είμαι σίγουρη πως όσο απαιτητική ήταν για εμένα, ήταν και για εσάς.
Ωστόσο σε δύσκολους, απαιτητικούς αλλά και ευχαριστους καιρούς, υπάρχουν πάντα κάποια ενδιαφέροντα που μας κρατάνε χαλαρούς. Πέρα από το blog μου, σε αυτό με βοηθούσε και ο γατούλης μου ο τίγρης. (song) Σ'αυτόν θα αφιερώσω τη σημερινή ανάρτηση, που με συντρόφευε για όσο καιρό ήμασταν μαζί πιστά, και χουρχουριστα. Έτσι, στις μέρες που περάσαμε μαζί θα αφιερώσω την υιοθεσία που εντος ολίγων ημερών θα ολοκληρώσει το blog. Σε λίγο καιρό το "πένα από χαλκό 2" θα υιοθετήσει μία τίγρη, με την συνεργασία της WWF, ως κίνηση στήριξης, για την προστασία των ειδών υπο εξαφάνιση.
Ωστόσο σε δύσκολους, απαιτητικούς αλλά και ευχαριστους καιρούς, υπάρχουν πάντα κάποια ενδιαφέροντα που μας κρατάνε χαλαρούς. Πέρα από το blog μου, σε αυτό με βοηθούσε και ο γατούλης μου ο τίγρης. (song) Σ'αυτόν θα αφιερώσω τη σημερινή ανάρτηση, που με συντρόφευε για όσο καιρό ήμασταν μαζί πιστά, και χουρχουριστα. Έτσι, στις μέρες που περάσαμε μαζί θα αφιερώσω την υιοθεσία που εντος ολίγων ημερών θα ολοκληρώσει το blog. Σε λίγο καιρό το "πένα από χαλκό 2" θα υιοθετήσει μία τίγρη, με την συνεργασία της WWF, ως κίνηση στήριξης, για την προστασία των ειδών υπο εξαφάνιση.
Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011
Making me a fighter
I don’t like when they are talking to me like that. It really feels so bad. I am feeling like being a zero and doing nothing good, like I am a person who is meant to hear all that kind of bad stuff and don’t talk. Just stays like everything is fine. But it is not. I don’t want to stay in this company any more. I don’t feel like I belong here. I have had my experience, but now it is enough. I don’t care if a client call me and start yelling at me and says bad stuff about me or the company. Because I don’t know that human, and I don’t know what’s wrong with the company. But when my boss is talking to me like that, I don’t believe that he is expecting from me to be fine, and to do my best. Pushing me to give my best is a way that’s not working. At least it is not working with me. I want to give up, and not because I cannot make it, but because I know I can make it better somewhere that they will appreciate me more. I don’t care if there is pressure at work and in business but I care when there is pressure and misunderstanding and not respect between me and the people I am working with. That’s something I cannot leave with, and I prefer to give up, and starve and pay, and stay alone, and fall apart, than letting others destroy my mood, and my own soul. Because now it’s the moment when I am trying to evaluate my self. So Mr. Boss, I will find the perfect position in this world for me, even in times of economic fake crises I will succeed. Because I can, and I am never giving up. So I want to thank you Mr. Boss, for making me a fighter.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)