Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Wonder...

Με κάποιο τρόπο καταλήγουμε να μοιραζόμαστε σκέψεις και φιλοσοφίες, που είτε τις ακούμε από στόματα άλλων και γνωμικά σοφών, είτε με μια έμπνευση κάποια αφορμή ξεπηδούν απ' τις δικές μας σκέψεις.... Έτσι και εδώ θα παραθέσω μία συνομιλία έμπνευσης με την φίλη μου Σίσσυ και εμένα.:
Σ.: Ξέρεις, πολλές φορές επιδιώκουμε να πληγωθούμε... Είναι σαν να αποζητάμε πόνο, γιατί νομίζουμε πως κάνει πιο μαγική και ενδιαφέρουσα τη ζωή μας... Από μωρά άλλωστε μας οικειοποιούν με την άποψη πως για να έρθει το ευτυχισμένος τέλος του παραμυθιού, πρέπει να προηγηθούν τα 10 κεφάλαια πόνου, αγωνίας, και θλίψης. Μήπως όμως θέλουμε τόσο να γίνουμε ήρωες του παραμυθιού ώστε καταλήγουμε να μην μας νοιάζει αν είμαστε απλά ευτυχισμένοι?
ε.: Εννοείς, λοιπόν, ότι δεν χρειάζεται να πληγωθούμε για να νιώσουμε χαρούμενοι?
Σ.: Εννοώ ότι στην ανθρώπινη φύση μας, είναι να περιπλέκουμε την ζωή μας για να νιώθουμε ότι κάτι κάνουμε, ώστε να φτάσουμε σε μία τέλεια ευτυχία! Ενώ, ναι, πιστεύω θα μπορούσαμε να αρκεστούμε στην ευτυχία που μας προσφέρεται χωρίς τόσες δυσκολίες. Αυτή τη μορφή ευτυχίας όμως, δεν τι θεωρούμε αρκετή... Νομίζουμε πως κάτι λείπει, γιατί δεν μας ενθουσιάζει τόσο. Έτσι δεν είναι?
ε.: Έτσι πρέπει να είναι, πιστεύεις όμως πως θα μας άρεσε το καλοκαίρι αν είχαμε πάντα καλοκαίρι? Εξάλλου, όταν ζήσεις μία κατάσταση αταίριαστη για εσένα, μπορείς να εκτιμήσεις καλύτερα εκείνη που σου ταιριάζει, σωστά?
Σ.: Αφού το αναμενόμενο δεν έχει κανένα απολύτως ενδιαφέρον!...


ε.: Ίσως, αλλά σκέψου και αυτό: Αν υποθετικά δεν σε είχαν πληγώσει δεν θα εκτιμούσες εκείνον που θα σε σεβόταν, και αν δεν είχες πληγώσει, δεν θα ένιωθες τύψεις ώστε να μην πληγώσεις κάποιον άλλο. (?)
Σ.: Αυτό ακριβώς. Δεν πληγωνόμαστε ούτε πληγώνουμε από κακία. Πιστεύω ότι υπάρχει η πεποίθηση πως όσο πιο πολύ πληγώσεις, άρα και στιγματίσεις κάποιον, τόσο περισσότερο τελικά θα σε ποθήσει. Καταλήγει να μοιάζει περισσότερο με αυτοάμυνα ή τρόπος προσέγγισης...Λανθασμένος? Σωστός? Δεν μπορώ να το κρίνω, πάντως συμβαίνει... Άρα στην ουσία εμείς προκαλούμε τους άλλους να μας πονέσουν και τέλος μόνοι μας πληγώνουμε τον εαυτό μας...!


ε.: Είναι ίσως πιο περίπλοκο απ' ότι μοιάζει... Θεωρείς δηλαδή πως επιδιώκουμε να νιώθουμε πόνο, αλλά πώς θα μπορούσε χωρίς πόνο να υπάρχει χαρά? Είναι σαν να λες σε κάποιον που γνωρίζει μόνο το α, να σου πει τη γνώμη του για το β. Αν δεν το γνωρίζει πως θα σου πει τη γνώμη του? Έτσι και εμείς μπορεί στον πόνο να μην νιώθουμε πως πονάμε, αλλά να το αντιληφθούμε όταν νιώσουμε τη χαρά.
Σ.: Μα νιώθουμε τον πόνο και μάλιστα μοιάζει να τον αναζητάμε.! Για παράδειγμα στις σχέσεις. Όσο πιο περίπλοκη είναι μία σχέση τόσο πιο "ιερή" την θεωρούμε. Και αυτό μπορεί να οφείλετε αποκλειστικά διότι αποτέλεσε το παραμυθένιο love story για εμάς. Αν η ίδια σχέση είχε λιγότερο πόνο, μπορεί να μην είχε διάρκεια, και ισχύ στην καρδιά μας. Αναρωτιέμαι λοιπόν, μήπως θα μπορούσαμε να σκεφτόμαστε πιο απλά ώστε να αρκούμαστε σε κάτι με περισσότερη χαρά παρά πόνο?
ε.: Σίσσυ, έχεις δίκιο και ίσως κάτι τέτοιο να ισχύει ως ένα βαθμό, αλλά σε ρωτάω: Αν δεν είχες ζήσει αυτή τη σχέση που σε παίδεψε, σε πλήγωσε και σε εξουθένωσε συναισθηματικά και ψυχολογικά, δεν θα φαινόταν λογικό, αναμενόμενο, ανιαρό και φυσιολογικό αν οι σχέσεις που έκανες ήταν ήρεμες, γεμάτες εμπιστοσύνη σεβασμό και αγάπη? Ενώ τώρα, που έχεις ζήσει τον πόνο και έχεις γευτεί την πίκρα από τα δάκρυά σου, νομίζω τουλάχιστον, πως μπορείς να συλλάβεις σε άλλο βαθμό την ορθή στάση του άλλου απέναντί σου, έχοντας πλέον και την ανάλογη εμπειρία για να το απολαύσεις. Πιο απλά, αν στα γενέθλιά σου έπαιρνες δώρο πάντα 100 ευρώ, θα ήταν το ίδιο αν έπαιρνες κάθε χρόνο 10 ευρώ και φέτος μόνο έπαιρνες 100?
Σ.: Μα εκεί είναι το θέμα. Δεν θεωρώ ότι η εμπειρία της σχέσης με έκανε να εκτιμώ καλύτερα την χαρούμενη συμβίωση μου με τον άλλο. Δεν θεωρώ ότι είναι θέμα εμπειρίας, αλλά θέμα φύσης. Ότι πάντα θα κυνηγάμε αυτό που δεν μας είναι εύκολο, και μπορεί όντως μετά από κάποιες εμπειρίες να μάθουμε να αναγνωρίζουμε και να εκτιμάμε το καλό για εμάς, αλλά και πάλι δεν νομίζω ότι θα είναι αυτό που θα μας ελκύσει, τουλάχιστον όχι για πολύ. Πιστεύω ότι δεν έχει τη δύναμη να μας κρατήσει πλάι του. Εκτιμούμε λοιπόν ναι, και αναγνωρίζουμε, .... ,πάθος όμως υπάρχει?
Πάθος λοιπόν μπορεί να υπάρξει σε κάτι βατό, και ήρεμο? Και αν όχι αυτό συμβαίνει γιατί ο πόνος είναι μέρος της αγάπης, ή γιατί έχουμε πιστέψει πως είναι απαραίτητο συστατικό της "ονειρεμένης ουτοπικής ίσως αγάπης"?

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Horror films...

Eίδα σήμερα μία ταινία, τώρα το βράδυ, στην τηλεόραση που με έκανε να καταλάβω ακόμα μια φορά ένα μότο που έχω για κάθε τι... Τα πάντα εξαρτώνται από την οπτική γωνία.
Η υπόθεση ήταν οκ, όχι και τόσο τρομακτική, ένα κοριτσάκι που σε μια πυρκαγιά πέθανε η μητέρα της, και ο πατέρας της πήγε να παντρευτεί την νταντά της, και εκείνη με την αδερφή της προσπάθησαν να αποκαλύψουν ότι η νταντά ήταν δολοφόνος, και τελικά η αδερφή της είχε πεθάνει με τη μητέρα της, και απλά το κοριτσάκι του είχε σαλέψει και σκότωσε την νταντά και πήγε στο δαφνί. Δεν το είδα απ'την αρχή ότι κατάλαβα περιγράφω.
Οκ, για ταινία τρόμου μια χαρά πιασάρικο είναι, the uninvited, ο τίτλος όλα καλά. είμαι σίγουρη πως ο παραγωγός όμως δεν είχε στο μυαλό του πως κάθε ένας που θα έβλεπε την ταινία θα έλεγε, χμμ ωραία ταινία, ας την αναλύσουμε λίγο.
Η αλλαγή οπτικής γωνίας στο φινάλε της ταινίας ήταν κάτι συναρπαστικό. Πιο νωρίς είχα παει σινεμά, μια χαρά ταινία, "αι ειδοί του μαρτίου", οκ, δεν ενθουσιάστηκα. Εδώ όμως στο θριλεράκι της tv έκατσα και ασχολήθηκα αφού τελείωσε. Το πιτσιρίκι καθόλη την ταινία πίστεψα πως είχε δίκιο. Πως η ξανθιά νταντά ήταν η κακιά και πως το κοριτσάκι έπρεπε να σωθεί, και όπα για στάσου! Ξαφνικά η πιτσιρίκα είναι το crazy maniac και η ξανθια η καημένη που την φάγανε. Και όλα αυτά γιατί? Ο τρόπος που μας πάσαρε τα γεγονότα η ταινία, ήταν αυτό που καθόριζε στα μάτια μας ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός. Μπορεί να μην συνηθιζω να μιλάω έτσι και για τέτοια θέματα στο blog μου, αλλά θεωρώ πως είναι ένα πολύ δυνατό επιχείρημα σε αυτό που είχε πει και ο Τομ Ρομπινς, "Μπορείς να αλλάξεις την πραγματικότητα, αλλάζοντας τον τρόπο που την αντιλαμβάνεσαι". Έτσι αν στη ταινία η συγκεκριμένη διαστρεβλωμένη οπτική της υπόθεσης που είχαμε, άλλαξε τελείως στο φινάλε, τότε γιατί και στη ζωή μας μία συγκεκριμένη περιορισμένη οπτική που έχουμε σε κάποιες καταστάσεις να μην μπορεί να αλλάξει από κάποιες πληροφορίες που μπορεί να δεχθούμε? και αν αλλάζουμε τόσο εύκολα γνώμη σε μία ταινία, πόσο εύκολα μπορούμε να αλλάξουμε στη ζωή μας?

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

For you my little tiger...

Για καιρό δεν έχω γράψει, μα η αρχή της σεζον είμαι σίγουρη πως όσο απαιτητική ήταν για εμένα, ήταν και για εσάς.
Ωστόσο σε δύσκολους, απαιτητικούς αλλά και ευχαριστους καιρούς, υπάρχουν πάντα κάποια ενδιαφέροντα που μας κρατάνε χαλαρούς. Πέρα από το blog μου, σε αυτό με βοηθούσε και ο γατούλης μου ο τίγρης. (song)  Σ'αυτόν θα αφιερώσω τη σημερινή ανάρτηση, που με συντρόφευε για όσο καιρό ήμασταν μαζί πιστά, και χουρχουριστα. Έτσι, στις μέρες που περάσαμε μαζί θα αφιερώσω την υιοθεσία που εντος ολίγων ημερών θα ολοκληρώσει το blog. Σε λίγο καιρό το "πένα από χαλκό 2" θα υιοθετήσει μία τίγρη, με την συνεργασία της WWF, ως κίνηση στήριξης, για την προστασία των ειδών υπο εξαφάνιση.

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

Making me a fighter


I don’t like when they are talking to me like that. It really feels so bad. I am feeling like being a zero and doing nothing good, like I am a person who is meant to hear all that kind of bad stuff and don’t talk. Just stays like everything is fine. But it is not. I don’t want to stay in this company any more. I don’t feel like I belong here. I have had my experience, but now it is enough. I don’t care if a client call me and start yelling at me and says bad stuff about me or the company. Because I don’t know that human, and I don’t know what’s wrong with the company. But when my boss is talking to me like that, I don’t believe that he is expecting from me to be fine, and to do my best. Pushing me to give my best is a way that’s not working. At least it is not working with me. I want to give up, and not because I cannot make it, but because I know I can make it better somewhere that they will appreciate me more. I don’t care if there is pressure at work and in business but I care when there is pressure and misunderstanding and not respect between me and the people I am working with. That’s something I cannot leave with, and I prefer to give up, and starve and pay, and stay alone, and fall apart, than letting others destroy my mood, and my own soul. Because now it’s the moment when I am trying to evaluate my self. So Mr. Boss, I will find the perfect position in this world for me, even in times of economic fake crises I will succeed. Because I can, and I am never giving up. So I want to thank you Mr. Boss, for making me a fighter.