Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

Where to look for beauty?

Ξέρεις σήμερα έκατσα και διάβασα rockmantic. Δεν είχα χρόνο. Το ήθελα όμως, και το έκανα... (song)
Τα απλά post, αυτά που όταν τα γράφεις δεν λένε και πολλά ή εκείνα που λένε τα πάντα... Δάκρυσα.. Και αν δεν μ'αρέσει να βλέπω τους άλλους να κλαίνε, άλλο τόσο δεν μ'αρέσει όταν το λένε. Αλλά στ'αλήθεια... Όσα έγραφε δεν τα έχω ζήσει... Πως θα μπορούσα άλλωστε αφού είναι βιώματά της. Κι όμως αυτό το ψάξιμο, το πήγαινε, το έλα.. Το κοίτα κάτσε σκέψου ψάξε... Με έκανε να καταλάβω κάτι.
Όταν ήμουν μικρή, πολύ πιο μικρή απ'ότι τώρα, δεν μου άρεσε να γράφω ημερολόγιο. Δεν ήξερα τι να γράψω. Τι φαγητό έφαγα? Τι έκανα στο σχολείο? Τι παιχνίδι έπαιξα? Βαριόμουν και δεν το κράταγα για πάνω από δυο μέρες... Σαν μεγάλωσα κάπως, άρχησα να κρατάω... Και τότε έγραφα για τα ερωτικά μου... Με ποιον είμαι, με ποιον βγήκα, τι μου είπε τι του είπα και διάφορα τέτοια που έκαναν τη καρδιά μου να χοροπηδά... Καλή ώρα όπως η γλυκιά μου Φ. Τώρα λοιπόν που είμαι με τον Έρωτα, δεν έχω όρεξη να πω για τίποτα... Η χαρά δεν γράφεται στο χαρτί... Την νιώθεις... Δεν ξέρω γιατί αλλά έτσι το βλέπω το πράγμα και ίσως να κάνω και λάθος... Αλλά. Τι να πω (?), ότι θέλω να κάνω τα παιδιά του και ότι κάθε μέρα τον ερωτεύομαι και πιο πολύ? Το κρατώ για μένα και ίσως, ασυναίσθητα πάντα για να το προστατέψω... Γιατί να το θέσω και αλλιώς... Πες πως έχεις ένα πλαστικό και ένα κρυστάλινο ποτήρι... Ε, το πλαστικό το φέρνεις από εδώ, το πας από εκεί, το παιδεύεις... Θα το πετάξεις στο τέλος... Το κρυστάλινο το παίρνεις το βάζεις στο ράφι της βιτρίνας, το ξεσκονίζεις και το θαυμάζεις... Τέλος... Άρα αναρρωτιέμαι... Όταν πλεον χάνεις το αντικείμενο αναφοράς σου, γιατί απλά έχει ικανοποιηθεί,  όταν αυτό που σκάλιζες έχει είναι γεμάτο ομορφιά, πως βρίσκεις άλλο μέρος για να ψάξεις?  Που να ψάξεις για ομορφιά?

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

never...

Never, thought we could fly... -> είναι η φράση που θα με κρατήσει εδώ. (song)
Ξέρεις... όταν οι σκέψεις σου θολώνουν το μυαλό ίσως το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι απλά να ηρεμήσεις, να πιείς λίγη σοκολάτα, και να πεις οκ... Ας δούμε πως νιώθεις...
Έτσι λοιπόν και εγώ ποτέ δεν περίμενα να πετάξουμε... Κι όμως πετάμε...
Είναι τόσο περίπλοκες οι μέρες μας... Δεν ξέρεις που να στραφείς... Τι να κοιτάξεις.. Προτιμώ την θετική πλευρά. Ναι τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο, στην οικονομία, στην πολιτική, στην οργάνωση της χώρας, στο κόσμο γενικότερα. Ναι υπάρχουν ένα σωρό πράγματα που αν δεν τα κοιτάξεις, στο τέλος σε αγγίζουν μειδαμεινά εως και καθόλου θα έλεγα... Αν δηλαδή όλα λειτουργούσαν τέλεια στα παραπάνω, τότε τι? Εσύ, θα είχες την τέλεια ζωή? Ε, όχι δα.
Κι όμως, το πως βλέπεις το γύρω γύρω αλλά και το μέσα κάνει τη ζωή σου τέλεια. Θα σου πω κάτι, φιλέ μου... Είχα μία φίλη για περίπου 10 χρόνια, ίσως και παραπάνω, με την οποία πλεον έχω χαθεί... Θα σου πω επίσης πως φίλους άλλους δεν θα κάνω, γιατί είχα βασιτεί σε αυτήν. Τέλος όμως θα σου πω, πως έχω έρωτα μεγάλο, και σ'αυτόν στηρίζω πλεον κάθε λέξη, κάθε αρχή.
Πως σου φαίνεται λοιπόν? Λεφτά (δεν) υπάρχουν και φίλοι (δεν) υπάρχουν. Να σου πω και κάτι ακόμα...?  Δουλειές (δεν) υπάρχουν, και ας είμαι καθημερινά στην πρακτική της σχολής σαν να έχω κανονικά δουλειά αλλά πάντα αμοισθή. Θες και κερασάκι? Χαχα, έχω και από αυτό... Με την οικογένεια κάθε επικοινωνία γίνεται σχεδόν ανέφικτη... Ωωωω ναι... Και σε όλα αυτά θα με ρωτήσεις και με το δίκιο σου : "Κοπελιά μου πως νομίζεις πως θα πετάξεις?"
Μα ναι πετάω... Πετάω και μόνο που σκέφτομαι τα μάτια του... Πετάω και μόνο που νιώθω τα φιλιά του... Και όταν με παίρνει αγκαλιά τα πάντα σβήνουν και εγώ... Πετάω!
Έτσι γίνεται... Γιατί όταν αγαπάς... Όταν είσαι ερωτευμένος... Όταν είσαι καλά με τον εαυτό σου... Ναι και μπορείς να πετάξεις...
Τις προάλλες μπήκα στο λεωφορείο, και ο οδηγός έβριζε όλη την ώρα, στο τηλέφωνο, τους επιβάτες, τους άλλους οδηγούς, την κίνηση, τα φανάρια... Ότι μπορείς να φανταστείς... Μιλάμε για πολύ βρήσιμο... Με ενόχλησε γιατί λέω, οκ είσαι γκρινιάρης και κατσούφης και έτσι θες να είσαι, αλλά κράτα το και λίγο μέσα σου... Και στην τελική γιατί να μην κάνω και εγώ κάτι να αλλάξει όλο αυτό? Έτσι πήρα μία πρωτοβουλία, και έκανα κάτι που ποτέ δεν είχα κάνει στο παρελθόν, όταν έφυγα όμως από το λεωφορείο, ο άνθρωπος αυτός χαμογελούσε... Έτσι λοιπόν λεφτά μπορεί να (μην) υπάρχουν, και τα παιδάκια στην Αφρική να πεινάνε, αλλά στο τέλος τέλος όταν μπορώ να κάνω κάτι και θέλω, μπορώ και να πετάξω... Τέλος! .-

Υ.Γ.
If you want to fly, you got to give up the shit that weighs you down. Toni Morrison

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Solo με parea...

Και ναι λοιπόν...
Σήμερα έγινε η πρεμιέρα στο sokradio.gr.




Κάθε Δευτέρα λοιπόν και Πέμπτη, 4-5 το απόγευμα θα με ακούτε με ξένα και ελληνικά top10, αγαπημένα σας τραγούδια...

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Ωστε έτσι, ε?

Καιρό που έχω να γράψω... Ουφ... Το επιθύμησα όμως το blog-ακι μου, με τους λίγους και καλούς αναγνώστες μου, και τους 3-4 περαστικούς που ίσως να έχω ποτε πότε και να ρίχνουν καμια κλευτή ματιά χωρίς σκοπό και αιτία... Το αγαπάω αυτό το blog και όσα γράφω, και όσους τα διαβάζουν... Και... ελπίζω και να με ακούνε πλεον... Αρχίζω εκπομπή σε internetiko ραδιόφωνο...
Ωστε έτσι, ε?
Ε, ναι έτσι... Δεν είναι πως δεν μου αρέσει το blog-άκι μου... Κάθε άλλο. Αλλά εδώ είναι άλλο πράγμα... Εδώ αφήνω τα εσώψυχά μου... Εκεί πάμε για άλλα και άλλα... Όποιος λοιπόν θέλει να με ακούει ας κανονήσει 4-5 το απόγευμα κάθε Δευτέρα και Πέμπτη να είναι online... Από αρχές Δεκέμβρη η εκπομπούλα μου, λεπτομέριες λείαν συντόμως... Και... όχι μόνο αυτό...
Αλλα είμαι και στο ξεκίνημα ενός καλλιτεχνικού, και πάλι internetikou περιοδικού...
Ωστε έτσι, ε?
Ωωωω, ναι.! Αλλά ακόμα δεν γνωρίζω αν όντως θα γίνει η συνεργασία ή όχι.. είναι στα μπετά που λένε... χαχαχα... Λοιπόν εν'ολίγης είπα τα επαγγελματικά μου νέα, και ελπίζω να δικαιολογήθηκα επ'αρκώς για την απουσία μου... Υπόσχομαι να δηλώνω παρούσα από εδώ και στο εξής συχνά, αν όχι καθημερινά... Άντε και καλές γιορτές...!

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Σκέψεις...


Και ενώ κάνουμε μάθημα υπολογιστών στην σχολή, και εγώ προσπαθώ να πάρω παραγγελία για τους καφέδες σκέφτομαι… 
Τι μπορούν να κάνουν λίγες λέξεις στ’αλήθεια… Το θέμα είναι αν υπάρχει νόημα σε αυτές… Αν αυτός που σου λέει αυτά τα λόγια τα εννοεί, και αν μπορείς και εσύ να το νιώσεις… Πόσο παράξενο μοιάζει ένα άγγιγμα… Μοιάζει να παίζουμε χορεύοντας σε ένα παιχνίδι που οι άλλοι μας στοιχειώνουν… Τίποτα… Όλα θέλουν να δείχνουν όπως έπρεπε να μοιάζουν σε μία μάχη ανοιχτή. Και εγώ? Τι θα έπρεπε να κάνω.? Να αγωνιστώ μέσα σε αυτή με την ελπίδα να νικήσω? Ή μήπως μέσα στην φούσκα μου να ζω χαρά και αγάπη έχοντας και αφήνοντας τα άλλα απ’έξω… κάνω καλά? Και ποιος θα πει? Ποιος θα έρθει να με κρίνει?

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

Αν είσαι ένα αστέρι...

Πόσο πολύ τα αγαπάω τα αστέρια... Τα ξεχωρίζεις όπου και αν είσαι... Το μόνο που χρειάζεται είναι να κοιτάς ψηλά και θα τ'αγγίξεις... Πόσο μου λείπουνε τη μέρα.. μα ξέρω πως υπάρχουν... (song)
Και αν για σένα το αστέρι υπάρχει στον ουρανό, εγώ έχω ένα δικό μου! Το βλέπω, το αγγίζω, το φιλώ. Το αγαπάω και το φροντίζω όταν μπορώ. Μα το αστεράκι μου, ξεχνά πως θέλω και εγώ να λάμψω... Και στην ανάγκη μου να το κοιτώ και να θαυμάζω την ύπαρξη του, αμελώ πως το δικό μου φως χάνεται... Και ίσως γιατί στο φως, δεν γίνεται να φωτίζεις... Ωστόσο μπορείς να λάμπεις και εσύ μαζί και να στριφογυρίζεις... Και αν το φως σου χάνεται και δεν το δει κανείς? Και αν εσύ νομίζεις πως λάμπεις σαν αστραπή, μα στην πραγματικότητα απλά σε φωτίζει το αστέρι που αγαπάς? Σημασία έχει να φέρει ο άλλος φως στη ζωή σου? ή μήπως να φωράς και εσύ λίγη λάμψη και να φωτίσεις και τη δική του ζωή λιγάκι?
Τι πιο γλυκό όμως, από το να σε αγκαλιάζει ένα ολάστρευτο αστέρι, όταν εσύ έχεις πάψει να λάμπεις?

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Wonder...

Με κάποιο τρόπο καταλήγουμε να μοιραζόμαστε σκέψεις και φιλοσοφίες, που είτε τις ακούμε από στόματα άλλων και γνωμικά σοφών, είτε με μια έμπνευση κάποια αφορμή ξεπηδούν απ' τις δικές μας σκέψεις.... Έτσι και εδώ θα παραθέσω μία συνομιλία έμπνευσης με την φίλη μου Σίσσυ και εμένα.:
Σ.: Ξέρεις, πολλές φορές επιδιώκουμε να πληγωθούμε... Είναι σαν να αποζητάμε πόνο, γιατί νομίζουμε πως κάνει πιο μαγική και ενδιαφέρουσα τη ζωή μας... Από μωρά άλλωστε μας οικειοποιούν με την άποψη πως για να έρθει το ευτυχισμένος τέλος του παραμυθιού, πρέπει να προηγηθούν τα 10 κεφάλαια πόνου, αγωνίας, και θλίψης. Μήπως όμως θέλουμε τόσο να γίνουμε ήρωες του παραμυθιού ώστε καταλήγουμε να μην μας νοιάζει αν είμαστε απλά ευτυχισμένοι?
ε.: Εννοείς, λοιπόν, ότι δεν χρειάζεται να πληγωθούμε για να νιώσουμε χαρούμενοι?
Σ.: Εννοώ ότι στην ανθρώπινη φύση μας, είναι να περιπλέκουμε την ζωή μας για να νιώθουμε ότι κάτι κάνουμε, ώστε να φτάσουμε σε μία τέλεια ευτυχία! Ενώ, ναι, πιστεύω θα μπορούσαμε να αρκεστούμε στην ευτυχία που μας προσφέρεται χωρίς τόσες δυσκολίες. Αυτή τη μορφή ευτυχίας όμως, δεν τι θεωρούμε αρκετή... Νομίζουμε πως κάτι λείπει, γιατί δεν μας ενθουσιάζει τόσο. Έτσι δεν είναι?
ε.: Έτσι πρέπει να είναι, πιστεύεις όμως πως θα μας άρεσε το καλοκαίρι αν είχαμε πάντα καλοκαίρι? Εξάλλου, όταν ζήσεις μία κατάσταση αταίριαστη για εσένα, μπορείς να εκτιμήσεις καλύτερα εκείνη που σου ταιριάζει, σωστά?
Σ.: Αφού το αναμενόμενο δεν έχει κανένα απολύτως ενδιαφέρον!...


ε.: Ίσως, αλλά σκέψου και αυτό: Αν υποθετικά δεν σε είχαν πληγώσει δεν θα εκτιμούσες εκείνον που θα σε σεβόταν, και αν δεν είχες πληγώσει, δεν θα ένιωθες τύψεις ώστε να μην πληγώσεις κάποιον άλλο. (?)
Σ.: Αυτό ακριβώς. Δεν πληγωνόμαστε ούτε πληγώνουμε από κακία. Πιστεύω ότι υπάρχει η πεποίθηση πως όσο πιο πολύ πληγώσεις, άρα και στιγματίσεις κάποιον, τόσο περισσότερο τελικά θα σε ποθήσει. Καταλήγει να μοιάζει περισσότερο με αυτοάμυνα ή τρόπος προσέγγισης...Λανθασμένος? Σωστός? Δεν μπορώ να το κρίνω, πάντως συμβαίνει... Άρα στην ουσία εμείς προκαλούμε τους άλλους να μας πονέσουν και τέλος μόνοι μας πληγώνουμε τον εαυτό μας...!


ε.: Είναι ίσως πιο περίπλοκο απ' ότι μοιάζει... Θεωρείς δηλαδή πως επιδιώκουμε να νιώθουμε πόνο, αλλά πώς θα μπορούσε χωρίς πόνο να υπάρχει χαρά? Είναι σαν να λες σε κάποιον που γνωρίζει μόνο το α, να σου πει τη γνώμη του για το β. Αν δεν το γνωρίζει πως θα σου πει τη γνώμη του? Έτσι και εμείς μπορεί στον πόνο να μην νιώθουμε πως πονάμε, αλλά να το αντιληφθούμε όταν νιώσουμε τη χαρά.
Σ.: Μα νιώθουμε τον πόνο και μάλιστα μοιάζει να τον αναζητάμε.! Για παράδειγμα στις σχέσεις. Όσο πιο περίπλοκη είναι μία σχέση τόσο πιο "ιερή" την θεωρούμε. Και αυτό μπορεί να οφείλετε αποκλειστικά διότι αποτέλεσε το παραμυθένιο love story για εμάς. Αν η ίδια σχέση είχε λιγότερο πόνο, μπορεί να μην είχε διάρκεια, και ισχύ στην καρδιά μας. Αναρωτιέμαι λοιπόν, μήπως θα μπορούσαμε να σκεφτόμαστε πιο απλά ώστε να αρκούμαστε σε κάτι με περισσότερη χαρά παρά πόνο?
ε.: Σίσσυ, έχεις δίκιο και ίσως κάτι τέτοιο να ισχύει ως ένα βαθμό, αλλά σε ρωτάω: Αν δεν είχες ζήσει αυτή τη σχέση που σε παίδεψε, σε πλήγωσε και σε εξουθένωσε συναισθηματικά και ψυχολογικά, δεν θα φαινόταν λογικό, αναμενόμενο, ανιαρό και φυσιολογικό αν οι σχέσεις που έκανες ήταν ήρεμες, γεμάτες εμπιστοσύνη σεβασμό και αγάπη? Ενώ τώρα, που έχεις ζήσει τον πόνο και έχεις γευτεί την πίκρα από τα δάκρυά σου, νομίζω τουλάχιστον, πως μπορείς να συλλάβεις σε άλλο βαθμό την ορθή στάση του άλλου απέναντί σου, έχοντας πλέον και την ανάλογη εμπειρία για να το απολαύσεις. Πιο απλά, αν στα γενέθλιά σου έπαιρνες δώρο πάντα 100 ευρώ, θα ήταν το ίδιο αν έπαιρνες κάθε χρόνο 10 ευρώ και φέτος μόνο έπαιρνες 100?
Σ.: Μα εκεί είναι το θέμα. Δεν θεωρώ ότι η εμπειρία της σχέσης με έκανε να εκτιμώ καλύτερα την χαρούμενη συμβίωση μου με τον άλλο. Δεν θεωρώ ότι είναι θέμα εμπειρίας, αλλά θέμα φύσης. Ότι πάντα θα κυνηγάμε αυτό που δεν μας είναι εύκολο, και μπορεί όντως μετά από κάποιες εμπειρίες να μάθουμε να αναγνωρίζουμε και να εκτιμάμε το καλό για εμάς, αλλά και πάλι δεν νομίζω ότι θα είναι αυτό που θα μας ελκύσει, τουλάχιστον όχι για πολύ. Πιστεύω ότι δεν έχει τη δύναμη να μας κρατήσει πλάι του. Εκτιμούμε λοιπόν ναι, και αναγνωρίζουμε, .... ,πάθος όμως υπάρχει?
Πάθος λοιπόν μπορεί να υπάρξει σε κάτι βατό, και ήρεμο? Και αν όχι αυτό συμβαίνει γιατί ο πόνος είναι μέρος της αγάπης, ή γιατί έχουμε πιστέψει πως είναι απαραίτητο συστατικό της "ονειρεμένης ουτοπικής ίσως αγάπης"?

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Horror films...

Eίδα σήμερα μία ταινία, τώρα το βράδυ, στην τηλεόραση που με έκανε να καταλάβω ακόμα μια φορά ένα μότο που έχω για κάθε τι... Τα πάντα εξαρτώνται από την οπτική γωνία.
Η υπόθεση ήταν οκ, όχι και τόσο τρομακτική, ένα κοριτσάκι που σε μια πυρκαγιά πέθανε η μητέρα της, και ο πατέρας της πήγε να παντρευτεί την νταντά της, και εκείνη με την αδερφή της προσπάθησαν να αποκαλύψουν ότι η νταντά ήταν δολοφόνος, και τελικά η αδερφή της είχε πεθάνει με τη μητέρα της, και απλά το κοριτσάκι του είχε σαλέψει και σκότωσε την νταντά και πήγε στο δαφνί. Δεν το είδα απ'την αρχή ότι κατάλαβα περιγράφω.
Οκ, για ταινία τρόμου μια χαρά πιασάρικο είναι, the uninvited, ο τίτλος όλα καλά. είμαι σίγουρη πως ο παραγωγός όμως δεν είχε στο μυαλό του πως κάθε ένας που θα έβλεπε την ταινία θα έλεγε, χμμ ωραία ταινία, ας την αναλύσουμε λίγο.
Η αλλαγή οπτικής γωνίας στο φινάλε της ταινίας ήταν κάτι συναρπαστικό. Πιο νωρίς είχα παει σινεμά, μια χαρά ταινία, "αι ειδοί του μαρτίου", οκ, δεν ενθουσιάστηκα. Εδώ όμως στο θριλεράκι της tv έκατσα και ασχολήθηκα αφού τελείωσε. Το πιτσιρίκι καθόλη την ταινία πίστεψα πως είχε δίκιο. Πως η ξανθιά νταντά ήταν η κακιά και πως το κοριτσάκι έπρεπε να σωθεί, και όπα για στάσου! Ξαφνικά η πιτσιρίκα είναι το crazy maniac και η ξανθια η καημένη που την φάγανε. Και όλα αυτά γιατί? Ο τρόπος που μας πάσαρε τα γεγονότα η ταινία, ήταν αυτό που καθόριζε στα μάτια μας ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός. Μπορεί να μην συνηθιζω να μιλάω έτσι και για τέτοια θέματα στο blog μου, αλλά θεωρώ πως είναι ένα πολύ δυνατό επιχείρημα σε αυτό που είχε πει και ο Τομ Ρομπινς, "Μπορείς να αλλάξεις την πραγματικότητα, αλλάζοντας τον τρόπο που την αντιλαμβάνεσαι". Έτσι αν στη ταινία η συγκεκριμένη διαστρεβλωμένη οπτική της υπόθεσης που είχαμε, άλλαξε τελείως στο φινάλε, τότε γιατί και στη ζωή μας μία συγκεκριμένη περιορισμένη οπτική που έχουμε σε κάποιες καταστάσεις να μην μπορεί να αλλάξει από κάποιες πληροφορίες που μπορεί να δεχθούμε? και αν αλλάζουμε τόσο εύκολα γνώμη σε μία ταινία, πόσο εύκολα μπορούμε να αλλάξουμε στη ζωή μας?

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

For you my little tiger...

Για καιρό δεν έχω γράψει, μα η αρχή της σεζον είμαι σίγουρη πως όσο απαιτητική ήταν για εμένα, ήταν και για εσάς.
Ωστόσο σε δύσκολους, απαιτητικούς αλλά και ευχαριστους καιρούς, υπάρχουν πάντα κάποια ενδιαφέροντα που μας κρατάνε χαλαρούς. Πέρα από το blog μου, σε αυτό με βοηθούσε και ο γατούλης μου ο τίγρης. (song)  Σ'αυτόν θα αφιερώσω τη σημερινή ανάρτηση, που με συντρόφευε για όσο καιρό ήμασταν μαζί πιστά, και χουρχουριστα. Έτσι, στις μέρες που περάσαμε μαζί θα αφιερώσω την υιοθεσία που εντος ολίγων ημερών θα ολοκληρώσει το blog. Σε λίγο καιρό το "πένα από χαλκό 2" θα υιοθετήσει μία τίγρη, με την συνεργασία της WWF, ως κίνηση στήριξης, για την προστασία των ειδών υπο εξαφάνιση.

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

Making me a fighter


I don’t like when they are talking to me like that. It really feels so bad. I am feeling like being a zero and doing nothing good, like I am a person who is meant to hear all that kind of bad stuff and don’t talk. Just stays like everything is fine. But it is not. I don’t want to stay in this company any more. I don’t feel like I belong here. I have had my experience, but now it is enough. I don’t care if a client call me and start yelling at me and says bad stuff about me or the company. Because I don’t know that human, and I don’t know what’s wrong with the company. But when my boss is talking to me like that, I don’t believe that he is expecting from me to be fine, and to do my best. Pushing me to give my best is a way that’s not working. At least it is not working with me. I want to give up, and not because I cannot make it, but because I know I can make it better somewhere that they will appreciate me more. I don’t care if there is pressure at work and in business but I care when there is pressure and misunderstanding and not respect between me and the people I am working with. That’s something I cannot leave with, and I prefer to give up, and starve and pay, and stay alone, and fall apart, than letting others destroy my mood, and my own soul. Because now it’s the moment when I am trying to evaluate my self. So Mr. Boss, I will find the perfect position in this world for me, even in times of economic fake crises I will succeed. Because I can, and I am never giving up. So I want to thank you Mr. Boss, for making me a fighter.

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Waves...

Και κάπως έτσι όλα τρεχουν... τρέχουν και δεν λένε να σταματήσουν. Ποτέ δεν σταματούν άλλωστε. Σαν τα κύματα πηγαινοφέρνουν μες το χρόνο... (song)
Ξεκλέυω λίγο χρόνο απ'την δουλεια για να αφιερώσω την ψυχή μου εδώ. Στον ιστιοχώρο που τόσο αγαπώ.
Kαι πάλι εδώ θα αναζητήσω, ποια χαραγμένα στην ψυχή μου μονοπάτια, είναι αυτά που περπατώ. Kαι ίσως στο τελος να γνωρίσω τι είναι αυτό που αλήθεια εγώ ποθώ. Ο έρωτας, μου χτύπησε την πόρτα. Και χαίρομαι πολύ που μπορεσα και του άνοιξα καλωσορίζοντάς τον στη ζωή μου.
Οι ρυθμοί όμως πιέζουνε. Οι αποφάσεις πρέπει να παρθούν. Και εγώ βρίσκομαι σε ένα πηγάδι ευδαιμονίας που δεν μπορώ μέσα από αυτό να δω τριγύρω. Με δύο δουλειές και πολλές ασχολίες αντιμετοπίζω με δυσκολία την κατανόηση του κόσμου μου. Αν είναι κάτι για το οποίο μετανιώνω είναι που έχω παραμελήσει τελειωτικά το ημερολόγιο μου. Κάτι που νιώθω και αντιλαμβάνομαι ως μέγα σφάλμα, αλλά αδυνατώ να διορθώσω.
Όταν όμως βρεθώ σ'αυτά τα χέρια που αγαπάω, μοιάζει να μεταφέρομαι σε κόσμο μαγικό. Μοιάζει να βρίσκομαι αλλού, σε παραλίες άλλες... Οπού τα πάντα μου αρκούν και όλα γαληνεύουν. Ποτέ παλιά δυο χέρια απλά να με είχανε αγγίξει και εμένα ο νους μα και η καρδιά να έχουν πλημυρήσει από αισθήματα απλά που νιώθει ο καθ'ένας μα με μια ένταση τυφλή, και πόθο όλα - ένα.

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011

Aφierωμeνo...

Ήλιε μου

Το άγγιγμά σου, μου θυμίζει ήλιου ακτίνες
που με κρατάνε αγκαλιά, όταν κρυώνω...

 Για τίποτα δεν ήμουν σίγουρη,
για τίποτα ούτε και τώρα.

Ξέρεις, δεν έχει η ζωή ανάσα μες τη φλόγα,
όταν η φλόγα είναι καυτή μα,
καίει - μονάχη φλόγα.

Μαζί σου λέξεις δυνατές φουντώνουν ως τα ύψη.
Και οι καρδιές, και οι ματιές,
φουντώνουνε την πίστη.

Έχω για σένα δυνατή αγάπη, Έρωτά μου.
Έχω για σένανε κρυφή ελπίδα στα όνειρά μου.

Σαν ηλιαχτιδα μου εσύ, ζεσταίνεις την ψυχή μου,
και είσαι εσύ πάντα εκεί, προστάτης στη φωνή μου.

Προστάτης της αγάπης μας, εμπιστοσύνη σου έχω.
Σ'εσένα όλα τ'αγαπώ,
για εσένα όλα τα έχω...

Μία καρδιά για εσέ χτυπά,
να ξέρεις, η δική μου.
Και η ανάσα μου γοργά θα τρέμει,
στ'άγγιγμά σου.

Λόγια πολλά, λόγια γλυκά, λόγια γεμάτα πόθο.
Μα ξέρω πως αγάπη μου, για εσένανε τα νιώθω.
Και ξέρεις σίγουρα και εσύ, αν νιώθεις σαν εμένα,
και αν η αγάπη μας αυτή, είν'αλήθεια, ή ψέμα.
Για εσένα Θ.Κ.

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

stay alone...

Είμαι εδώ σε ρυθμούς που οργιάζουν...(song)
Μία περιόδος για εμένα που τρέχει με φτερά αγγελικά μπροστα απ'τα μάτια μου... Δεν μπορείς να καταλάβεις τι συμβαίνει...
Όχι μόνο εκεί έξω. Εκεί άλλωστε είναι το λιγότερο που σε νοιάζει... Αλλά μέσα σου. Βαθιά στην καρδιά... Όλα αλλάζουν. Και μαζί με τ'άλλα αλλάζεις και εσύ. Δεν το βλέπεις. Που να το δείς? Αν δεν μείνει μόνος για λίγο... Μες τις σκέψεις σου να βυθιστείς... Μέσα στο ένα έρχεται το άλλο... Λίγα λεπτά δεν είναι αρκετα... Τρέχει στο ένα, πας στο άλλο. Η καρδιά σου σπαρταρά.
Νοιάζεσαι για να προλάβεις. Μα δεν βλέπεις, πως να δεις? Όσο τρέχεις θα σκοντάψεις, και στο τέλος θα χαθείς. Θέλεις λίγο για εσένα. Μόνος μες τα σκοτεινά. Να μιλήσεις στον εαυτό σου, να ακούσεις τι ζητάς. Και αν τα έχεις όσα θέλεις, μην τρομάζεις... μην... Απλά τότε θα το καταλάβεις, είσαι ότι ονειρευτείς...

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Back it up....

Καλό μήνα, καλό φθινόπωρο, και εγώ είμαι εδώ, μετά τις δροσάτες μου διακοπές να σας κρατάω παρέα με τις διηγήσεις μου, την πιο αγαπημένη εποχή όλου του χρόνου. Το φθινόπωρο! (song)
Η φύση αλλάζει, εξελίσσετε, προετοιμάζεται να ανανεωθεί, να ψάξει μες την παγωνιά τι αξίζει και τι όχι. Μία εποχή για βαθιές αναρωτήσεις, για διλλήματα και μη... Μία εποχή για γλυκό κόκκινο κρασί, ζεστή αγκαλιά και συζητήσεις, διηγήσεις και ερωτήματα....
Ο Αύγουστος για εμένα ήταν δώρο Θεού... Κυριολεκτικά, μεταφορικά και όπως αλλιώς μπορεί να το δει κάποιος... Είμαι απίστευτα ερωτευμένη αν και αυτό νομίζω φαίνεται... Τις επόμενες μέρες θα ανεβάσω πολλά δημιουργήματά μου γραμμένα μόνο για εκείνον... Έτσι είναι ο έρωτας... Νου και καρδιά παραδομένα σε κάποιον παίρνοντας το ρίσκο να τον εμπιστευτείς και να τον αγαπήσεις, χωρίς ανταλλάγματα... Αχ έρωτα! Πόσο σ'αγαπάω... 

Κυριακή 21 Αυγούστου 2011

Mi amor...

Αχ έρωτας... (song)
Τι ωραία που μοιάζουν όλα όταν τα ζεις, τα βλέπεις και τα αντιλαμβάνεσαι με μία διάθεση πιο ανάλαφρη και χαροπή, όλο έρωτα... Μια μυρωδιά σου θυμίζει μία ανάμνηση μαζί του, μία κλήση στο κινητό και περιμένεις απάντησή του... Όλα τα συνδιάζεις πλέον με τη μορφή του και καταλαβαίνεις αργά ή γρήγορα... Έρωτας...
Όταν τον κοιτάς στα μάτια σου αρκεί. Όταν σε φιλά στα χείλη θες να μείνεις εκεί. Όταν σε παίρνει αγκαλιά αγαλιάζεις. Όταν είστε μαζί απλά η ατμόσφαιρα παίρνει φωτιά, και θες να μείνεις δίπλα του όσο το δυνατόν πιο πολύ. Και όταν αρχίζουν οι εκπλήξεις... Εκεί που στα ξαφνικά έρχεται να σε δει για λίγο, εκεί που δεν περίμενες τίποτα ιδιαίτερο και όλα γίνονται πολύ ιδιαίτερα, εκεί...λες... αν δεν ήμουν ερωτευμένη, σήμερα θα ερωτευόμουν. Γιατί αυτά είναι που κάνουν μία σχέση πιο ιδιαίτερη, πιο μοναδική... Και το ζευγάρι πιο δεμένο... Πιο ερωτευμένο... Όλο έρωτα... Είναι εκείνα τα συστατικά που οδηγούν ένα αγόρι με ένα κορίτσι σε μία καρδιά κόκκινη και φλογερή, mi amor...

Σάββατο 13 Αυγούστου 2011

Breath...

Μία ματιά είναι αρκετή
για να με συγκλονήσεις
μοιάζεις με έρωτας εσύ
που σ'έχω επιθυμήσει

Μ'ένα φιλί
εμείς μαζί
γινόμαστε  μόνο ένα.
Μ'ένα φιλί
μες τη βροχή
οι δυο χωρίς κανένα.

Και αν μ'αγαπάς,
και αν σ'αγαπώ
κανένανε δεν νοιάζει,
ξέρω όμως πως
εσένα όταν θα δω
ο κόσμος μου αλλάζει.

Μ'έρωτα ντύσανε οι θέοι,
τα βλέματα μας όλα
και εδώσαν ως γλυκιά ευχή
ν'αντέχουμε σε όλα.

Μαγεία κύκλωσε τους δυο,
και χάδια μας ενώσαν,
τραγούδια δέσαν την ευχή,
και ελπίδες μας ζυγώσαν.

Μονάχα ο χτύπος της καδιάς
μπορεί να με ηρεμήσει
αρκεί να 'ναι η καρδούλα σου
αυτή που θ'αντηχήσει

Και ακόμα και τα κύματα
της θάλασσας που σκάνε
μοιάζουν να παραδίνοντε
τα χέρια σ' όταν ακουμπάνε

Ν'ακούω την ανάσα σου
να νιώθεις το κορμί μου
στις σκέψεις σου να τριγυρνώ
να ψάχνω το φιλί σου.

Γιαυτό γλυκιέ μου Έρωτα
εσένα όταν κοιτάω
βλέπω μονάχα ουρανό,
στ'αστεριά σου πετάω...




υ.γ. αφιερωμένο στον Θ.
(song)

Σάββατο 6 Αυγούστου 2011

i follow rivers...

Και ξαφνικά θες να καταληξεις σε κάτι... Έχεις βαρεθεί το αχανές του μυαλού. Λες επιτέλους να αποφασίσεις... (song)
Και πάνω που λες η απόφαση έχει παρθεί, νέα δεδομένα ξεπηδούν μες τη ζωή σου. Τίποτα δεν είναι ίδιο. Καμία απόφαση δεν έχει ισχύ. Πρέπει να ξεκινήσεις και πάλι απ'την αρχή θυσιάζοντας όσο κόπο έχεις κάνει για να καταφέρεις να έρθεις ως εδώ. Και αν πάλι είσαι τόσο κουρασμένη? Και αν πάλι δεν αξίζει?
Σαν χάος μοιάζουν οι αλλαγές που μου κυκλώνουν το μυαλό και εγώ μεσα στη ζάλη ενός ονείρου, μες τη βροχή έρημη κόρη, να διαλέξω... Αν αξιζει και πάλι να χαθώ για να ξεπροβάλω και πάλι μεσα από την ομίχλη πιο αποφασισμένη... Πιο ήρεμη... Και αν τα ποτάμια που ακολουθώ μες τη ζωή μου δεν είναι τα σωστά? Το θέμα δεν είναι απλό... Ο ποταμός μπορεί να σου ορμίσει και να μην σε ξεβράσει ποτέ και πουθενά... Το πιο ποτάμι θα διαλέξεις όμως είναι δική σου απόφαση... Σε ποια χάδια στ'αλήθεια θες να αφήνεσαι? Σε ποιους ωκεανούς να κολυμπήσεις?

Πέμπτη 4 Αυγούστου 2011

monochromie....

Και καθώς ο χρόνος κυλά, και μαζί του παίρνει όλα όσα δεν ζήσαμε, αναρωτιέμαι... Τι είναι αυτό που αλλάζει τη μονοχρωμία μας... Τι είναι αυτό που την κάθε μέρα την κάνει τόσο ξεχωριστή στο πέρασμά της ώστε να μπορούμε να πούμε, "άξιζε που την έζησα".
Ακούγοντας αυτό το τραγούδι ταξιδεύω σε ένα άλλο επίπεδο... Μοιάζει το χάος του μυαλού, της καθημερινότητας, του κόσμου εκεί έξω να συνδυάζεται ανεκτικά με τη μελωδία των συναισθημάτων μας, τη μουσική της καρδιάς μας... Τι είναι ωστόσο αυτό που θα μας εμψυχώσει, εκείνο που θα μας εμπνεύσει να κάνουμε το κάτι διαφορετικό? Ποιό είναι εκείνο το συστατικό που θα αλλάξει τη μονοχρωμία του μυαλού, και θα του βάλει χρώματα, απ'τη παλέτα της ψυχής μας... Μοιάζουμε με χαμένα ξωτικά αναζητώντας κάποια νεράιδα να εμπνευστούμε... Μα δεν αναζητάμε όλοι την έμπνευση... Παρόλ'αυτά πολλές φορές εκεί που προσπαθούμε δεν τη βρισκουμε ποτέ, και άλλοτε σαν καλοκαιρινή βροχή στα ξαφνικά έρχεται και μας ραντίζει... Αιώνια ευλογία η βροχή... Δεν μοιάζει σε τίποτε άλλο... Με μία μυρωδιά.... Όλο έμπνευση...
Και ακόμα και αν η βροχή αργήσει να έρθει, το ίδιο ξαφνικά με εκείνη, στην θύμησή της θα έρθει η έμπνευση... Γιατί αυτή είναι η διαφορά από εμένα με εσένα αγαπημένε αναγνώστη... Αναζητάμε ξέχωρες νεράιδες, που ωστόσο το ίδιο πάντα προσπαθούν...  Να βάλουν χρώμα στη ζωή μας...

υ.γ.
αφιερωμένο στον Avengeil

Σάββατο 30 Ιουλίου 2011

να με καταστρέψεις γλυκά...

Τι συμβαίνει λοιπόν? Στ'αλήθεια το μυαλό θα κάνει "ΠΡΑΦ" όπως λέει και ένας φίλος μου... (song)
Πρώτη φορά που θέτω ελληνικό τραγούδι, αλλά πραγματικά η μουσική αυτή...
Οπότε? Μπορεί κάποια πράγματα να είναι καταστροφικά για εμάς, και να το αντιλαμβανόμαστε απόλυτα, όμως και πάλι να επιμένουμε σε αυτά... Με ποιο σκεπτικό? Η γλυκιά καταστροφή που μας προσφέρουν κάποιες από τις επιλογές μας είναι αυτές που μας κάνουν να νιώθουμε ένοχοι για τον εαυτό μας, όμως δεν είναι πάντα η καταστροφή για εμάς τους ίδιους... Τις τελευταίες μέρες οι τύψεις για επιλογές του παρελθόντος με κυκλώνουν όλο και πιο έντονα...
Όσο γράφω αναρωτιέμαι... Στ'αλήθεια αν κάποιος κάτσει και διαβάσει τα blog μου τότε πολύ απλά διαβάζει και τις σκέψεις μου, τον συναισθηματικό και πνευματικό κύκλο που κάνει το μυαλό την εκάστoτε περίοδο... Δεν είναι αυτό, καταστροφή? Και αν πρόκειται για κάτι τέτοιο? Τότε γιατί να εκθέτουμε την ψυχή μας έτσι?
Παρόλ' αυτα θα συνεχίσω, γιατί σήμερα γράφω για εκείνον! Τον άνδρα που με έμαθε πολλά και εγώ? Φυσικά και δεν περίμενα να μάθει από εμένα, αλλά και πάλι... Δεν γνωρίζω αν έχει κερδίσει κάτι, παρόλο που εγώ πήρα πολλά... Και κατέστρεψα εξίσου πολλά... Ένα μεγάλο συγγνώμη... Και ακόμα και αν δεν μιλάμε, ή δεν βλεπόμαστε, να ξέρεις πως σε σκέφτομαι γλυκιέ μου... Και ας ξέρω πως σιγά σιγά με ξεχνάς... Αυτό ίσως να απαλύνει κάποτε τις ενοχές μου...

υ.γ. γλυκιέ μου Αrtaki that was about you...
http://www.youtube.com/watch?v=jAsIPZRCFuU

Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011

Saxobeat...

Αφιερώνω στη Μ - Rz, αγαπημένη φίλη μου, όπως σου είχα υποσχεθεί, μιας και το μυαλό μου έχει γίνει blender αυτό το καιρό και δεν μου είναι εύκολο να γράψω κάτι για εμένα... (το αγαπημένο σου song)

Και αν τα παιχνίδια στην αυλή,
σαν τούτα που έπαιζα μικρή,
έμοιζαν να είναι σοβαρά,
με νόημα και ομορφιά,
αυτά που παίζω τώρα πια,
έχουν αντπικτυπα πολλά,
άλλες ψυχές με γεύονται
και στα όνειρα πλανεύονται...

Πολλές φορές αναζητώ,
κάτι καινούριο για σκοπό,
ένα κορμί να'ναι αντρικό
με πόθο και έρωτα τρελό.

Αναρωτιέμαι πια και εγώ,
τι να 'ναι αυτό που αγαπώ
τ'αστέρια με τον ουρανό?
τα χάδια εκείνου που φιλώ?

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

Cοcοnυt trεε...

Έτσι λοιπόν, σε πιάνει ένα άγχος που δεν καταλαβαίνεις γιατί σε πιάνει... Το χέρι τρέμει, και καθώς πληκτρολογείς προσπαθείς να ηρεμήσεις... Άραγε, γιατί να νιώθεις έτσι??? (song)
Είναι ίσως επειδή είναι καλοκαίρι και όλοι φεύγουν, ενώ εσύ μένεις πίσω, εδώ να λιώνεις μες τη ζέστη? Είναι επειδή τώρα κάνεις τα πρώτα σου βήματα επίσημα στον κόσμο, και βλέπεις ότι στην εφορία δεν έχουν ούτε φωτοτυπικό? Είναι ίσως επειδή δεν μπορείς να κλείσεις ούτε μία δουλειά, ενώ παιδεύεσαι τόσο καιρό για κάποια συνεργασία? Μήπως όμως είναι επειδή τόσο καιρό είχες να δεις αυτή τη παλιά σου αγάπη, και τελικά μοιάζει τίποτα να μην έχει αλλάξει τώρα που ξαναειδωθήκατε?
Κι όμως αυτό το τίποτα που μοιάζει σαν να μην έχει αλλάξει είναι τόσο σημαντικό! Είναι ένα τίποτα από αυτά που μετράνε... Είναι κάτι που κανείς δεν το βλέπει εκτός από εμάς τους δυο... Η ατμόσφαιρα έχει αλλάξει, ο τρόπος που τα μάτια συναντιώνται, οι φωνές μας και τα λόγια έχουν άλλο χαρακτήρα πλέον, οπότε και προφανώς όλα έχουν αλλάξει... Και όλα μένουν ίδια... Σαν χτες μοιάζαν οι διακοπές μας, τότε που εγώ και εκείνος είμασταν όλο έρωτα... Που πήγε? πως χάθηκε? Για εμένα είναι πάντα εκεί... Σαν να είμαστε under the coconut tree ακόμα... και όμως τίποτα δεν είναι ίδιο, όπως τίποτα δεν έχει αλλάξει...

Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

Gold-dust...

Χρυσόσκονη

Σαν χρυσόσκονη,
η κάθε μου σκέψη σε αγγίζει.
Χρυσός μοιάζεις πια,
όταν για τα καλά ο νους μου εσένα επιθυμεί...
Σ'αγάπησα?
Αναρρωτιέμαι κι ούτε ξέρω.
Για κοίτα,
πέρα απ'τα ουράνια, εκεί ψηλά.
Μία σκιά τριγυρνάει, και πάλι μέσα στη καρδιά μου.
Κάτι ζητά, μα να γνωρίσω δεν μπορώ.
Μοιάζει δύσκολο.
Καιρός λίγος
και εγώ μαζί σου, νιώθω ώριμη.
Γυναίκα θαρρείς,
γεμάτη όρεξη να ζήσω τη ζωή μου.
Να ρουφήξω κάθε μου στιγμή,
σαν το νερό που πίνει ο διψασμένος.
Ξέρεις? θα σε ρωτήσω,
όταν τα μάτια σου κοιτώ,
νιώθω να μην μ'αφήνεις να  εισχωρήσω.
Δεν θα σε φάω,
προσπαθώ να σου πω καθώς φεύγεις.
Γύρισε,
σκέφτομαι να σου πω,
αλλά μένω εκεί...
με τη χρυσόσκονη να πέφτει
απ'τα μάτια μου.
Σ'αγάπησα.
Σίγουρα.
Το πιστεύω.
Τι κρίμα?
Το κατάλαβα τώρα,
που όλα μοιάζουν μ'ένα τραίνο ξεχασμένο,
που έγινε παλιοσίδερα πια...
Δεν άξιζε τον κόπο.
Ο πόνος πέρασε,
μα η χρυσόσκονη υπάρχει ακόμα,
μες τη χούφτα...


p.s
to her, even if i didn't liked her that much...(R.I.P.)
http://www.youtube.com/watch?v=xdi_yuSgQw8&feature=channel_video_title

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

hεrε wιth mε...

Έχω κάτι να σου πω... Ξέρεις εσύ ποιος είσαι... (song)
Μοιραστήκαμε πολλά... Με έκανες να ανοιχτώ και να αποκαλύψω τα χαρτιά μου... Έμεινα ευάλωτη, γυμνό κορμί μπροστά σου... Πίστεψα. Πίστεψα εσένα και όσα μου έλεγες, και ακόμα και αν δεν το γνώριζες σε είχα επιθυμήσει... Έκανα σκέψεις, κένταγα όνειρα, πάνω στα κύματα της σκέψης σου που μου έστελνες... Σε περίμενα... Είχα μοιραστεί μαζί σου τον εαυτό μου, και νόμιζα πως το ίδιο έκανες και εσύ... Στ' αλήθεια γιατί μ'εγκατέλειψες? Γυμνή στα σκαλιά της άγνοιας να σε προσμένω αγωνιώντας. Φοβήθηκα... Δεν ήθελα να έχω θυμό μαζί σου, γιατί σε πίστευα. Με οδήγησες όμως να μην σε πιστεύω πλέον.
Αναρωτιέμαι... Το πρόβλημα υπάρχει, χωρίς ταυτότητα ακόμα... Ποιά είναι αυτή? 
Εγκατέλειψα τις άμυνές μου, στην θέα της μάσκας που σε κάλυπτε... Μα θα γνωρίσω ποτέ ποιος είσαι στ΄αλήθεια? Μήπως απλά θα αλλάξεις μάσκα, και θα έρθεις να με βρείς... Μην κάνεις καν τον κόπο... Έσβησες πριν καν υπάρξεις...
Κρίμα... όχι για εμένα, εγώ δυνάμωσα. Μα για εκείνους που θα αξίζει να με ζήσουν και εγώ σαν θύελλα θα κλέβω τις ελπίδες τους... Το έκανα παλιά, δεν θα διστάζω τώρα... Και αν με ρωτήσουν το γιατί? Θα απαντάω, για σένα.

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

I sεε yου?

Όλα ξεκινούν με ένα βλέμμα... Τόσο απλά. (song)
Ωστόσο το να κοιτάξεις κάποιον, απέχει πάρα πολύ ώστε το να τον κατανοήσεις και να πεις πως τον νιώθεις, πως βλέπεις στη καρδιά του... Να καταλάβετε και οι δυο πως ο ένας, είναι για τον άλλο... Ίσως όχι για πάντα, δεν είναι πάντα αυτό άλλωστε το ζητούμενο, αλλά έστω για ένα χορό, ή μία φιγούρα... Πως τα δύο κορμιά σας μπορούν να συνδεθούν, και οι ματιές σας να μείνουν εννωμένες, ηλεκτρίζοντας έτσι την ατμόσφαιρα που σας περιβάλει...
Στο χορό, θα ψάξεις τον πιο δυνατό. Εκείνον με τον οποίο τα σώματά σας ταιριάζουν, και η εμφάνισή του είναι ελκυστική για τα δικά σου μάτια... Εκείνον με τον οποίο νιώθεις πως μαζί του μπορείς να χορέψεις, να πετάξεις ψηλά... Όσον αφορά όμως την πραγματική ζωή, σύμφωνα με ποιά κρητήρια θα διαλέξεις το παρτενερ σου? Και αν υπάρχουν πολλοί εθελοντές κάθε φορά, πως θα ξεχωρίσεις με ποιον θέλεις να χορέψεις? Εξαρτόνται όλα από το χορό και από ποιο κομμάτι ακούγεται εκείνη την ώρα, ή μήπως απ'την διάρκεια των βημάτων?

Σάββατο 16 Ιουλίου 2011

Rεαsons tο lοvε yου...

Και είμαι πάλι εδώ... Επέστρεψα... Οι σκέψεις μου? χμμμ... δεν ξέρω αν αυτό που νιώθω τώρα, είναι απομεινάρι όσων έζησα ή σκέφτηκα εκεί... ή είναι απλά ένα ξεθωριασμένο ξέσπασμα του μυαλού που τώρα ξεπροβάλει... Όπως και να έχει θέλω να το εκμυστηρευτώ... Σ' ένα τοπίο θολό, που κανείς δεν με γνωρίζει...(song)
Η δροσιά αυτή που νιώθεις
στην καρδιά σου όταν κάτι σε ανανεώνει, όταν κάνεις κάτι καινούριο και διαφορετικό, αυτή η σπιρτάδα, το πάθος, ο ενθουσιασμός, που σε διακατέχει, αυτή η όρεξη, ή το άγχος που σου σφίγγει το στομάχι όταν ξεκινάς κάτι πρωτόγνωρο, κάτι που μοιάζει με έρωτα, αλλά δεν είναι μόνο αυτό.. Όλα αυτά έχουν σβήσει.. Δεν υπάρχουν σταλιά..
Χτες το βράδυ έζησα πολύ τρελά πράγματα... από αυτά που δεν συμβαίνουν κάθε μέρα... Κανονικά θα έπρεπε να έχω πάθει την πλάκα μου με το χτεσινό βράδυ και να τα σκέφτομαι ξανά και ξανά... κι όμως... Είναι σαν να μην έγινε τίποτα.. Μία αίσθηση κενή. Δεν υπάρχει ούτε θετικό συναίσθημα, ούτε αρνητικό. Δεν είμαι απογοητευμένη. Είμαι άδεια.
Εκεί που ήμουν, αυτές τις 2 σχεδόν εβδομάδες, δεν είχα πολλά πράγματα... Ήμουν όμως ευχαριστημένη με όσα είχα... Η φλόγα στην καρδιά μου ήταν εκεί... Αναμμένη... Μπορεί να ήμουν κουρασμένη, να είχα ευθύνες, και γενικά να ήταν απαιτητική η κατάσταση εκεί... Όμως ένιωθα αλλιώς... Πιο γεμάτη...

Σάββατο 2 Ιουλίου 2011

hey you..

Hey you φίλε αναγνώστη, πάω διακοπές και σου αφιερώνω το song αυτό...
Η δική μου περίπτωση? εκπληκτική... Συνδιάζοντας λοιπόν εθελοντική εργασία με υπέροχες διακοπές, θα διαβάζω για τα σήματα, να δώσω για δίπλωμα οδήγησης όταν επιστρέψω, επιπλέον εκεί που θα πάω θα δοκιμάσω τις ικανότητές μου στην οργάνωση και την δημιουργικότητα της φαντασίας μου... Χμμμ, τώρα που το ξαναδιαβάζω δεν βγάζει και πολύ νόημα, αλλά έτσι είναι... Και επειδή there is something about your love, που λέει και το song που σου αφιέρωσα, υπόσχομαι, ναι ναι καλά διαβάζεις, σου υπόσχομαι κιολας, ότι θα κρατάω σημειώσεις ή ημερολόγιο για τα γεγονότα που θα συμβούν μες το μυαλό μου, με άλλα λόγια για τις σκέψεις μου, γιατί αν μη τι άλλο θέλω να κάνω και περισυλλογή... Με το που θα γυρίσω λοιπόν θα σου φτιάξω ένα λαχταριστό ρεζουμέ, με μπόλικη σαντιγή να σε δροσίσει μιας και είναι καλοκαίρι, γιατί όπως και να το κάνουμε δεν θέλω να χαλάσουμε την επικοινωνία μας... Από εμένα, καλές επόμενες 15 μέρες χωρίς εμένα, και να περάσεις όμορφααααααα!!!! ....

Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

Drεαmy smilεs...

Kάπως έτσι, αναζητάς τρόπο να φύγεις, να βρείς ένα διέξοδο... να εξαφανιστείς... Πως γίνεται, Θεέ μου, πως? όταν όλα στο νου σου έχουν μπει σε μία απροσδόκητη και σπάνια για εσένα τάξη, ή έστω έτσι να μοιάζουν, όλα να γίνονται ένα χαοτικό σινιάλο, αλαλαγμός κυμάτων, που δεν υπάρχουν μα σε ξάφνιασαν...
Δουλειά, πολύ δουλειά... μοιάζει με φάρμακο όταν δεν θες να σκεφτεσαι... άτομα που σε επηρεάζουν, τα έχεις διαγράψει από το παρόν σου, και ας σε νοιάζονται και ας σε αγαπούν... Θέλεις να βλέπεις μόνο μπροστά, στο προσεχές αυτό το διάλλειμα με τον εαυτό σου... dreamy smiles...(http://www.youtube.com/watch?v=_FrBcwoTPOM)
3 του μήνα θα φύγω, και στο ταξίδι μου αυτό ελπίζω να μπορέσω να ξεδιαλύνω αυτό το κομμάτι της ζωής μου, γεμάτο συναισθήματα και προκλήσεις... Να καταλάβω κάποια πράγματα... Γιατί άραγε όλα να με στέλνουν προς ένα μέρος? Αν φτάσω, ίσως και να μάθω... Θα φτάσω όμως? ή όταν τα καταφέρω θα είναι αργά? Θα αποκτήσω ξανά, ένα κάποιο dreamy smile?


αφιερωμένο στη Μεσσηνία.

Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

Slοw dοwn...

Και κάπου εκεί λες, slow down my dear... Τα πράγματα  είναι πολύ πιο όμορφα όταν έχεις λίγο χρόνο για να τα αντιλιφθείς... Ακόμα μεγαλύτερη αξία έχει όταν μπορείς να ξοδέψεις λίγο χρόνο με εσένα για σένα, καθημερινά... Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο... slow down λοιπόν για να έχουμε αντοχές, και για να μην μας προσπερνάει η ζωή μας χωρίς να το παίρνουμε είδηση...

http://www.youtube.com/watch?v=sxnuCZFyp44

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

Off tοpιc...

Αποφάσισα να κάνω μία "έκτακτη" δημοσίευση, γιατί και εγώ άνθρωπος είμαι, και όσο και να μην το θέλω, αυτή τη φορά θα μοιραστώ μαζί σας την "αγανάκτησή μου!
Δηλαδή τώρα ας μου πει κάποιος! Είναι πράγματα αυτα? Όταν είμασταν μικρά παιδιά οι γονείς μας έκαναν τα πάντα για να μας μάθουν να κρατάμε τις υποσχέσεις μας, να είμαστε συνεπείς, να είμαστε ευγενικοί, να σεβόμαστε και πολλά άλλα τα οποία είναι απαραίτητα στην κοινωνική μας ζωή.
Ας μου εξηγήσει λοιπόν κάποιος, οι πολιτικοι, οι υπουργοί, οι μισοί δημόσιοι υπάλληλοι (για να μην θήξω κάποιον που κάνει σωστά τη δουλειά του) και γενικά όσοι έχουν σχέση με το δημόσιο, δεν είχαν γονείς? Δεν πέρασαν από αυτό το στάδιο που λέγεται εκμάθηση τρόπων κοινονικής συμπεριφοράς?
Τα έχουν κάνει ένα μπάχαλο γενικά! ΓΕΝΙΚΑ! σε όλα. Δεν ξέρω πλέον, τι να κάνω! Ειδήσεις δεν βλέπω, εφημερίδες δεν διαβάζω, ραδιόφωνο έπαψα να ακούω, internet δεν θέλω να ξαναμπώ... Στα αλήθεια είναι να σε πιάνει κατάθληψη!
Και μέσα σε όλο τον αχταρμά! Σε όλο το χάος που επικρατεί, περιμένεις εσύ τα αποτελέσματα των Πανελληνίων... χαχα... πουλάκι μου... Εδώ πάρε 2-3 ηρεμιστικά, και πέσε και κοιμήσου, και ξυπνα σε καμία εβδομάδα, μην σου πω και μήνα γιατί δεν σε βλέπω να τη βγάζεις καθαρή. Το μάτι πετάει, η φλεβίτσα στο μέτωπο είναι ζωηρή σήμερα, το πόδι κοντέυει να ξεβιδωθεί απ'το πάνω-κάτω, η ανάσα πάει και έρχεται, και εσύ, λες? τι να πεις? δεν έχεις κάτι να πεις? έχουν υποθεί όλα πλέον. Κουράζεσαι στην ιδέα ότι όσα και να πεις ακόμα και να τα ακούσουν: Ο Μπενάκης και ο Βγενάκης!
Πέμπτη είχαν πει στο δελτίο της Νετ (τετάρτη βράδυ). Την Πέμπτη έβγαλαν ανακοίνωση στο site ότι "προσπαθούν τα καμάρια μας" να τα βγάλουν την Παρασκευή αλλά αν δεν προλάβουν πάει για Δευτέρα. Την Παρασκευή πλήρη νέκρα! Μία ανακοίνωση αργά στο μεσημέρι στάλθηκε στα σχολεία ότι τελικά θα βγουν την Δευτέρα. Σήμερα, το site (http://www.minedu.gov.gr/) το πρωί κατέρευσε και έπειτα : "Η Βαθμολογία των υποψηφίων των Πανελληνίων Εξετάσεων Γενικού Λυκείου 2011 θα ανακοινωθεί μετά το μεσημέρι!" Αυτό είναι κοροιδία! Δεν ξέρω πόσο κόσμια μπορώ να το περιγράψω αλήθεια... Καμία παιδεία, και από τους ίδιους και από όσους τους ψήφιζαν τόσα χρόνια, και όσους κυνηγούσαν μία θεσούλα στο δημόσιο, εξαιρόντας πάντα τους εκπαιδευτικούς οι οποίοι κατ'εμέ κάνουν λειτούργημα όσο καλοί ή κακοί είναι ως επαγγελματίες. Τι έγινε ρε παιδιά? Φύτρωσαν όλοι αυτοί? Δεν έμαθαν τον σεβασμόοοοοοο και όλες τις άλλες αξίες της ζωής που κάνουν έναν άνθρωπο άν όχι ευχάριστο, τουλάχιστον όχι αντιπαθητικό!!! Γιατί? Στ'αλήθεια, ας μου πει κάποιος? La gente esta muy loca!!! What the F*ck! (http://www.youtube.com/watch?v=vvoJ-gcnrdM)
υ.γ.
μόλις μου είπαν ότι τα σχολεία έχουν τα αποτελέσματα, δηλαδή οκ... έλεος!

Κυριακή 19 Ιουνίου 2011

Οblivιοn...

Μέσα στη λήθη του μυαλού προσπαθώ να ξεχωρίσω τα γεγονότα στα οποία θα αναφερθώ και απόψε...
Θα ακούσω λοιπόν το τραγουδάκι μου, θα χαλαρώσω, και θα χαθώ και πάλι μες στις σκέψεις μου... (http://www.youtube.com/watch?v=3KOphICdFuw)
Κινήσεις αυθόρμητες... Η λίμπιντο στα ύψη... Πάθος... Μία σπίθα, που νιώθεις να σε καίει κάθε φορά που σε αγγίζει, που σε φιλά... Μία κάψα, ένα ριγος, το κορμί παίρνει φωτιά!!!
Στ'αλήθεια τι άλλο μπορεί να χρειάζεται ένα κορίτσι για να κάνει τα πρώτα της βήματα στον Έρωτα?
Σκέφτομαι, αν όλα αυτά δεν είναι αρκετά για εμένα, τότε ποτέ δεν πρόκειται να νιώσω έτοιμη να κάνω ένα βήμα παρακάτω... Δηλαδή οκ... Ο ρομαντισμός, η ατμόσφαιρα, όλο το backround που συνοδεύουν την εικόνα που περιέγραψα πιστεύω ότι είναι σημαντικά και δεν πρέπει να απουσιάζουν, αλλά και πάλι είναι αρκετά? Στο παρελθόν είχα βρεθεί σε oblivion moments όλο ρομαντισμό, που δεν σε ένοιαζε τίποτε άλλο παρά η μορφή του. Ποτέ όμως δεν είχα πει, "οκ τώρα θα μπορούσα να του δωθώ" ή κάτι τέτοιο... Και λες ίσως δεν ήταν το κατάλληλο άτομο, αλλά αν έρθει το άτομο, και δεν έρθουν όλα τα άλλα? Και δεν εννοώ μόνο το θέμα της ατμόσφαιρας, κλπ κλπ, αλλά και το χρονικό πλαίσιο μέσα στο οποίο δενεσαι με τον άλλο και αποκτάς μία άλλη επαφή πέρα από αυτή των δύο σωμάτων...

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Whαt αbουt nοω ?

Και αρχίζω για μία ακόμη φορά να μελαγχολώ και να συννεφιάζω... Να σκέφτομαι... 3 μέρες δεν έγραψα και ήταν 2 όμορφες μέρες όλο χαρά, ζωντάνια, σκέτες αφασία, και η άλλη μία πολύ έντονη, δραστήρια όλο προβληματισμό και ανησυχία...
Αναρωτιέμαι τι γίνεται στ'αλήθεια... Φοβάμαι πως οι αυθόρμητες κινήσεις μου μπορεί να παρεξηγηθούν εύκολα...
Και εκεί αρχίζει η ανασφάλεια... Που λες: δεν με πήρε τηλέφωνο ακόμα... "Μα είναι λόγικό ρε κοπελιά, δεν συνηθίζει να σε παίρνει, χαλάρωσε..." Μα πως να ηρεμήσεις, που εσύ θες να του πεις τόσα πράγματα, να αρχίσεις να εκδηλώνεσαι, να αποκαλύπτεσαι... Που δεν αντέχεις να παίζεις αυτό το παιχνίδι με τις κρυμμένες μάσκες, αφού στην τελική και οι δύο ξέρετε πως "Σε θέλει και τον θέλεις". Εκείνου όμως απ'ότι φαίνεται του αρέσει το παιχνίδι, ή (σκέφτεσαι) είναι ντροπαλός, ή απλά παίζει μαζί σου, και πολλά ακόμα... Αλλά εσύ καίγεσαι και το μόνο που θες είναι να νιώσεις τ'άγγιγμά του, το βλέμμα, το φιλί του... Αναρωτιέσαι πως θα ήταν να πάτε μία εκδρομή μαζί, να ξυπνήσετε το πρωί αγκαλιά, πως θα ήταν να περάσετε μέρες ολόκληρες μαζί... Και ύστερα να φοβάσαι πιο πολύ γιατί λες: αχ, ναι θα ήταν τόσο ωραία και μετά αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι πιθανόν να βαριόσουν, να προτιμούσες δηλαδή να έκανες κάτι άλλο παρά μία εκδρομή μαζί του, γιατί πλέον ξέρεις πως ο χαρακτήρας σου είναι πολύ περίπλοκος και όσο έντονα παθιάζεσαι από ενθουσιασμό, άλλο τόσο εύκολα μπορεί να τον ξεχάσεις... So, what about now?

υ.γ.
http://www.youtube.com/watch?v=s39ftaOoIVQ

Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

Thε bεαch...

Το καλοκαίρι είναι και επίσημα εδώ, τα beach parties άρχησαν... Ποτό, μουσική... Καλή παρέα πάνω από όλα... Τι να πω απόψε...? Η μελωδία στο μυαλό μου με οδηγεί... (http://www.youtube.com/watch?v=ad1nAbAswZM)... Υπάρχει χρόνος, υπάρχει κέφι, υπάρχει αγάπη... Χμμμ...
Τελικά σημασία δεν έχει πόσα χρήματα έχεις στη τσέπη, ή πόσα πτυχία έχεις στον τοίχο, αλλά πόσο πολύ θες να περάσεις καλα... Και εγώ το θέλω πολύ...
Έρωτας λένε κάποιοι... Καλοκαίρι θα πουν κάποιοι άλλοι... Ίσως το ένα, ίσως και τα δυο μαζί... Ίσως πάλι κανένα από τα δύο... Το καλοκαίρι είναι μπροστά μας, μας περιμένει να το ρουφήξουμε, να το απολαύσουμε... Δεν θα κοιτάξεις τι σε οδηγεί... Δεν σε νοιάζει άλλωστε... Πορεύεσαι ελεύθερος, πορεύεσαι... Πας εκεί που θέλεις πλεον γιατί ξέρεις... Έχεις βάλει τους δικούς σου όρους στο παιχνίδι της ζωής... Ίσως να είναι προσωρινοί, αλλά απ'ότι φαίνεται κάνουν καλά τη δουλειά τους γιατί πολύ απλά όλα φαίνονται όμορφα, αληθινά και ζωντανά... Το χαμόγελο στα χείλη δεν σβήνει τώρα πιά, και αν σβήσει θα υπάρχει φωτεινό μες την καρδιά... !

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011

Prιvεt lοvε...

Και τελικά δυο χείλη σμήγουν, τα μάτια κλείνουν, οι παλμοί παίρνουν φωτιά... Και κάπως έτσι τα πάντα αλλάζουν, οι δρόμοι αδιάζουν, η καρδιά λαχταρά...
Έτσι βλέπεις πως τίποτα από όσα και αν είχες φανταστεί, τίποτα από ότι είχες προγραμματίσει, δεν έχει νόημα... Τίποτα εκτός από εκείνη τη στιγμή... Ξαφνικά όλα πηγαίνουν υπέροχα, εσύ βάζεις τάξη στα πάντα... Οτιδήποτε και αν ηταν αυτό που σε προβλημάτιζε τώρα έχει σιωπήσει, γιατί η καρδιά σου θέλει να φωνάξει δυνατά... Το κρατάς για εσενα και ας είναι χαρά... Μονάχα για σένα μέχρι να το πεις κάπου... Κάπου που ξέρεις πως θα φερθεί to your privet love like it's precious... και πως τίποτα δεν πρόκειται να το χαλάσει αυτό... Γιατί είναι μοναδικό... Γιατί είναι ξεχωριστό... Γιατί σε μαγεύει, σε ταξιδεύει, σου δίνει αφορμή να κάνεις όνειρα... Έχεις πλέον ένα λόγο να βλέπεις τον κόσμο πιο όμορφο από χτες... Έχεις ένα λόγο να περιμένεις ένα sms... Έχεις κάποιον στο μυαλό σου να σε κάνει να νιώθεις πως πρέπει να κρατήσεις για σένα και μόνο κάτι τόσο σημαντικό...
Πόσο όμορφο είναι όλο αυτό?
http://www.youtube.com/watch?v=6jp7rGGVHD0&feature=FLksrnlpP-p3k&index=72

Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011

Sεnsεs...

.Αισθήσεις.

Μύρησε...
είναι η βροχή, που δροσίζει το κλάμα σου
μοιάζεις μωρό, όταν λυπάσαι...
Ένα συναίσθημα είν' κι αυτό,
σαν όλα τ'άλλα μου λες, με μάτια που λάμπουν.

Κοίτα!
ένα αστέρι πέφτει, φωνάζω μες τη νύχτα...
και τα κύματα που σκάνε στα πόδια μου,
καλύπτουν τη σιωπή σου...
Κάνε ευχή,
ψιθυρίζεις με κλειστά τα μάτια...

Νιώσε...
με προτρέπεις ν'ανοίξω τη παλάμη μου,
και βάζεις μέσα ένα σύννεφο αγάπης...
Μην βάλεις σκέψη... απλά νιώσε τ'άγγιγμά μου,
και πάρε με αγκαλιά, γιατί μου έλειψες...

Άκουσε, αυτό που θα συμβέι...
Σταμάτησα να μιλώ,
κι αφουγκραστήκαμε τ'αγέρι, που έσερνε τα φύλλα,
απ'τα γυμνά δέντρα του χειμώνα...

Πάρε αυτό, μου ζήτησες... και βάλτο στο στόμα...
Πες μου... τι γεύση παίρνεις?
Μοιάζει γλυκό, και έντονο... Σαν καλοκαίρι...
με λίγη δροσιά και φρεσκάδα... Σαν τη θάλασσα τ'απόγευμα...

Τι έιναι?, ρώτησα...
Ο Έρωτας, μου είπες...
κλεισμένος σε μία αγκαλιά ζυμάρι...
με βανίλια και λεμόνι συντροφιά...

Σε κοίταξα όλο απορία...
Δάκρυσες.
Φλόγα

υ.γ. http://www.youtube.com/watch?v=n544ZbuzvsU

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

Cοsy ιn thε rοckεt...

Για ακόμα ένα βράδυ, βυθίζομαι στις σκέψεις... Ψάχνω το κατάλληλο τραγούδι για να είναι ο σημερινός μου συνοδός... Ο τίτλος στις αναζητήσεις που και απόψε θα αναλύσω...
Ώστε τίποτα δεν είναι τυχαίο, ε? Λοιπόν... Δεν ξέρω αν είναι έτσι, ή όχι, ξέρω όμως πως τις τελευταίες μέρες κατάλαβα κάτι σημαντικό... Κατέληξα δηλαδή στο συμπέρασμα ότι για να μπορέσεις να χαρείς την κάθε σου στιγμή, πρέπει να αναρωτιέσαι για κάθε σου επιλογή αν όντως θες εσύ να την κάνεις... ή αν την έχεις κάνει παρορμητικά και επιπόλαια έχοντας επηρεαστεί από κάποιους άλλους... Μοιάζει πολλές φορές να απαρνιέσαι τις δικές σου επιθυμίες, θυσιάζοντάς τες στο βωμό κάποιου ιδανικού... Χμμμ... Δεν ξέρω αν μπορεί κάποιος να καταλάβει μέσα από τα λόγια μου τι εννοώ... Πιο απλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι αυτές τις μέρες ξεχώρισα κάποια άτομα με τα οποία θα ήθελα να κάνω παρέα και κάποια με τα οποία οι απόψεις μας συγκρούονται... Κάποια άτομα που για εκείνα θυσίασα τις στιγμές μου χωρίς καν να μου το ζητήσουν και πήγαν στράφι... Άρα αν αυτό το ιδανικό δεν ζητάει θυσίες, γιατί εμείς να πηγαίνουμε και να σφάζουμε τις ψυχές μας για αυτό...? Ή για να μην κάνω άσχημες περιγραφές, γιατί πολύ απλά δεν σεβόμαστε οι ίδιοι τον εαυτό μας και τις επιλογές μας, θυσιάζοντας τα στην σκέψη ότι θα νοιαστούν για αυτά οι άλλοι? Ίσως απλά δεν χρειάζεται...
(http://www.youtube.com/watch?v=EGbg7-LBWak&feature=related)

Σάββατο 4 Ιουνίου 2011

Sυmmεr mαdnεss...

Και κάπου εδώ έχει μπει το καλοκαίρι... Ο καιρός δεν ξέρει καν τι εποχή έχουμε, τη μία μέρα πυκνή συννεφιά, την άλλη ήλιος-ήλιος- ζέστη...
Η ανάγκη για διακοπές έντονη... Μία σκέψη γυροφέρνει στο μυαλό... Θάλασσα... Η φαντασία οργιάζει... Αμμουδιά, βράδυ, καλή παρέα... Κύματα πάνω στα πόδια σου... Μουσική, ποτό, γέλια... Ένα φιλί σε περιμένει... Νοσταλγία... Βουτιές... Θάλασσα...
Μα η πραγματικότητα είναι μία... Δουλειά... Γραφείο... Αγωνία...
Παραμελώ για λίγο την ρουτίνα μου, που σίγουρα με ικανοποιεί ως κάποιο βαθμό...
Μία αγκαλιά... Στ'αλήθεια οι αντρικές αγκαλιές είναι τόσο ερωτικές το καλοκαίρι... Αν δεν ξέρουν ν'αγκαλιάζουν πιθανόν να μην ξέρουν ν'αγαπούν... Και αν ξέρουν ν'αγκαλιάζουν πιθανόν να σ'εκμεταλλευτούν... Σκέψεις που σιγά σιγά αφήνουν τα απομεινάρια της πραγματικότητας στα χείλη μου... Μία γεύση γλυκόξινη... Θέλεις και άλλο! Αχ... Πως γίνεται να εμπιστεύεσαι κάποιον αν δεν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου? Πως μπορείς λοιπόν να ξεχωρίσεις την δική σου γεύση από ένα κύμα διάφορων άλλων... Πως μπορείς, να γνωρίσεις τι θές εσύ για σένα?

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

sο mυch fοr my hαppy εndιng...

Θέλοντας να γράψω, αρχίζουν στο μυαλό μου να τριγυρνούν στίχοι της avril lavigne... Μελαγχολία? Σίγουρα, σκέφτομαι...
Προσπαθούμε καθημερινά να κάνουμε επιλογές που θα καλυτερέψουν τη ζωή μας... Για να είμαστε πιο χαρούμενοι εμείς, αλλά και εκείνοι που αγαπάμε... Για ένα "ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα"...
Αξίζει? Εννοώ αξίζει να χάνεις το δέντρο για το δάσος ή το δάσος για το δέντρο? Οι σκέψεις πολλές... Σε μπερδέυουν αντί να σε βοηθούν... Το μέσον είναι η αρετή έλεγαν οι αρχαίοι... Άρα δέντρο και δάσος θα πρεπει να έχουν ισότιμη προσοχή... Να ζεις τη στιγμή αλλά και να φροντίζεις για τη ζωή γενικότερα...
Όσο λοιπόν αφορά τις σχέσεις... Ο καθένας επικεντρώνεται σε κάτι συγκεκριμένο που τον ελκύει απ'το δικό του οπτικό πεδίο. Πότε όμως είναι καλύτερα να κοιτάς το δέντρο και πότε το δάσος, μιλόντας πάντα για τις διαπροσωπικές μας σχέσεις? Κοιτάς το μέλλον? το παρόν? τον άλλο? εσένα? Που επικεντρώνεσαι για να κατασταλάξεις και να πεις... hey! κοίτα να δεις... Τελικά όλα είναι μια χαρά... Μα δεν ξέρεις ποτέ αν είναι ή όχι μια χαρά... γιατί δεν ξέρεις τι βλέπει με τα μάτια του ο άλλος... Και είναι και εκείνες οι φορές που σε επιρρεάζουν οι άλλοι... "Μη βιαστείς!"... "Το καλύτερο έρχεται!"... Μήπως όμως με κάτι τέτοια γινόμαστε αχάριστοι σ'εκείνα που έχουμε κοντά μας?

υ.γ. αφιερωμένο στον Άκη...

Trying to figure out this life
won't you take me by the hand
take me somewhere new?
I don't know who you are, but I am with you...

Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Sεquεl...

Το δέυτερο μέρος της ιστορίας μας, αρχίζει... Μα δεν είναι καν ιστορία... Είναι κάτι πιο μεγάλο και από αυτό... Είναι σκέψη? φιλοσοφία? ποίηση? ζωή? Ότι και αν είναι αρχίζει και πάλι...

Ο χρόνος έχει περάσει, μα ο πόθος για γραφή μένει ακόμα μες τις σκέψεις... Μία αβέβαιη ανάγκη που αργά αργά ωριμάζει... και αντι να σβήσει ξανακαίγεται από ζωή...
Τι και αν χάθηκα για λίγο... Είμαι πάλι εδώ... Μία σκέψη, μία λέξη, γίνονται όλα ένα γραπτό... Μιά ψυχή που το κοιτάζει, κάποιος άλλος το ρουφά, άλλος βλέπει και τρομάζει... είμαι εγώ πίσω απ'αυτά...
Μην σταθείς, μην μ'απορρίψεις, αν το νιώσεις μην κριφτείς...Με συναίσθημα αγάπης γράφω όσα θες να δεις...
Ευχαριστώ πολύ τον Avengeil...
Το blog αυτό πιθανόν να μην είχε σπινθηρήσει αν δεν ήταν εκείνος κάπου εκεί έξω να με κάνει να ελπίζω, πως υπάρχουν κάποιοι που βλέπουν πίσω από τις λέξεις...