Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Slow...

 Και κάπου εδώ έρχεσαι πάλι να αναρωτιέσαι... Ο χρόνος σε βρίσκει να κάθεσαι στα ξεχασμένα σκαλοπάτια του μυαλού, που (...) όχι τίποτε άλλο, αλλά χρειάζονται και καθάρισμα... (song) 
Και εκεί που λες θα πάρω ένα παλιατζή να πάρει όλα τα παλιοπράματα και εμένα μαζί, σπαρταράς στην ιδέα μήπως το παρελθόν δεν είναι και τόσο ουτοπικό (τελικά)... Μήπως στ' αλήθεια μπορεί να ξανα-υπάρξει...(!)
Πλέον το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να σκεφτείς αν ξεκινάς απ'το μηδέν. Μα μηδέν με αναμνήσεις δεν υπάρχει... Και φοβάσαι  να αντικρίσεις το θλιβερό μείον που έπεται μπροστά σου. Δεν γίνεται να πιστέψεις πως ο αργός χορός, στον οποίο είχες αφήσει τα ρούχα να γλιστρήσουν στο πάτωμα, και πλέον τον απολάμβανες γυμνή, τελείωσε. Φοβάσαι να το δεις... Δεν θες να το πιστέψεις. Μήπως όμως δεν τελείωσε (...) και απλά ο φόβος σου σε κάνει να νομίζεις...?
Γιαυτό και προσπαθείς να κάτσεις εκεί στα βρόμικα σκαλοπάτια σου, και να καταλάβεις τι αξίζει να κρατήσεις και τι όχι. Τι θέλει απλά ξεσκόνισμα και τι  να πάει για ανακύκλωση σε κάποιας άλλης τα σκαλιά ή το περβάζι... 
Και ο χρόνος θα δείξει... Ίσως αργά, ίσως βασανιστικά, μα... ο χρόνος πάντα δείχνει ποιος χορεύει στο χορό σου και ποιος όχι... Ποιος μοιάζει με πιστό σου θεατή και ποιος για παρτενέρ σου... Και ανάλογα το κομμάτι που θα παίξει η ορχήστρα, καλείσαι να διαλέξεις τι απ'τα δυο θες και ποιος θα συνοδεύσει τον αργό θολό χορό σου... 

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

Κρέμασμα!

Σκέψου... Ακόμα και εγώ άρχισα να κάνω πολιτική κουβεντούλα... Ποιος? Εγώ! Που ουδεμία σχέση έχω, ουδεμία σχέση θέλω να έχω, και στην τελική και να έχω δεν ξέρω τι να κάνω για να την υποστηρίξω... Οπότε θα γράψω για άλλη μία φορά και ελπίζω και τελευταία για αυτές τις βλακείες που κάποτε οι Αρχαίοι Έλληνες χειρίζονταν με σοφία και ωριμότητα, ή έστω με ταπεινοφροσύνη, ενώ σήμερα μου μοιάζει περισσότερο με.... χμμμ.... Με τι να μου μοιάζει άραγε... Κοκορομαχίες? Μπα... Αγώνα παραπλάνησης? Μπα... Με πληρωμένο ματς? Χμμμ.... Δεν ξέρω με τι μοιάζει. Μοιάζει άδικο . -
Όλοι, μα όλοι, μα όλοι, θέλουν κρέμασμα... οι μισοί από τα δέντρα και οι υπόλοιποι άθλιοτερότατοι με λαιμητόμο! Δηλαδή τι? Αν θέλουμε να προοδεύσουμε, δεν γίνεται μόνο οι Γερμανοί να σκοτώνουν κοσμάκη, και οι Γάλλοι να απαγχονίζουν τους αφεντάδες τους... Ε, ήρθε η ώρα των δικών μας...
Ετοιμάστε και καμιά σούβλα γιατί από την πείνα μπορεί να το κάνουμε κανιβαλικό πάρτι...
 Όλοι πρέπει να βασανιστούν, να εκτελεσθούν, και να παρατηθούν άταφοι για χρόνια μες στα σπίτια τους με όλα τους τα κλεμμένα... Για να δω κύριοι και κυρίες πόσο τα λεφτά θα μπορέσουν να σας αναστήσουν?
Τώρα να δικαιολογήσω την επιθυμία μου αυτή. Οι πολιτικοί, όσοι έχουν εκλεχθεί, επιλεχθεί, έχουν αντικαταστήσει, έχουν συμβουλέψει, έχουν μιλήσει και εκπροσωπήσει άμεσα ή έμμεσα τους Έλληνες και τις Ελληνίδες έχουν λόγο ευθανασίας. Και αυτό γιατί κανείς τους δεν πήγε να πει ότι κύριοι τα μάρμαρα τα έχουνε οι Άγγλοι, ας μας δώσουν το χρέος για να τα κρατήσουν, κύριοι οι Γερμανοί είχαν διαπράξει σφαγές παράνομες από πολεμική δράση, ας μας δώσουν το χρέος και όλα καλά. Και αυτά είναι πράγματα τα οποία τα έμαθα χωρίς να ασχοληθώ χωρίς να μάθω λεπτομέρειες, χωρίς να με ενδιαφέρει. Και είμαι σίγουρη πως αν κάποιος ασχοληθεί θα μάθει ένα εκατομμύριο λόγους για τους οποίους δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ξεχρεώσουμε. Και να ξεχρεώσουμε πως? Δανείζοντας επιπλέον!
Τι λέμε τώρα? Έχω πάρει από τη Νίτσα 10 ευρώ, και τώρα της χρωτάω 15 γιατί μου έβαλε και τόκο, και της λέω, ρε Νίτσα δώσε μου άλλα 10 και στα δίνω σιγά σιγά, και της δίνω 7, και τώρα της χρωστάω 8 απ'τα πρώτα, 10 απ'τα επόμενα +τόκο. Δεν γίνεται να ξεχρεώσω ποτέ έτσι! Πόσο χαζή πρέπει να είμαι και εγώ και η Νίτσα για να μου ξαναδίνει και να πιστεύω ότι θα την ξεχρεώσω.?

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

That's all folks...

Μιλούσα σήμερα στο τηλέφωνο με μία φίλη μου, και γυρίζει και μου λέει:
Εσείς πήγατε σήμερα souper market?
Φανερά παραξενεμένη και τελείως χαμένη απ'την ερώτησή της τη ρώτησα γιατί με ρωτάει κάτι τέτοιο... Και η απάντηση ήταν ότι σήμερα που πήγε ο μπαμπάς της, όλοι έπαιρναν πράγματα από τα ράφια χωρίς να σκέφτονται ούτε πόσο κοστίζουν, ούτε τι ακριβώς παίρνουν, γιατί αύριο που θα κηρυχθεί πτώχευση μετά δεν θα έχουμε να φάμε.
Που ζούμε?
Ας μου πει κάποιος?
Οκ, δεν λέω, είμαι στον κόσμο μου, δεν ήξερα καν ότι οι βουλευτές θυσιάζουν τις Κυριακές τους για να κηρύξουν πτώχευση, αλλά come on...
Δεν παίζει μόνο σε εμένα να μου φαίνονται παράξενα όλα αυτά.... Μας έπιασε πανικός για το τι θα γίνει με τη χώρα λες και εμείς δεν φέρουμε καμία ευθύνη για όλα αυτά και λες και δεν μπορούσαμε να το δούμε να έρχεται... Λοιπόν φίλε αναγνώστη... Το έβλεπες. Απλά δεν το παραδεχόσουν, ή τα ΜΜΕ σου έκλειναν τα μάτια με το μπούστο της Πετρούλας για να μην καταλαβαίνεις τι συμβαίνει γύρω σου. 1000 συγγνώμη Πετρούλα δεν έχω θέματα με σένα, αλλά δεν μπορώ να δεχτώ ότι ο αγαπητός κύριος πάγκαλος έχει αρχίσει και νοιάζεται για τη χώρα και φωνάζει για τη μοίρα της... Μάλλον φοβάται μη σκάσει καμιά μολότοφ κανένα γκαζάκι ή κάποιος σουγιάς καταπάνω του... Το έβλεπες όταν σε κάθε περίοδο εκλογών γέμιζε το κινητό σου με sms υποστήριξης και αισιοδοξίας, όταν στο ΙΚΑ στάζουν τα aircondition πάνω στους ασθενής και στη ΔΟΥ δεν σου βγάζουν ούτε φωτοτυπία. Και είμαι σίγουρη πως αυτά είναι όσα έχω δει με τα μάτια μου στα μόλις 18 μου χρόνια. Και φταίω και εγώ και όλοι μας. Αν και δεν ψήφισα ποτέ μου...
Και το κερασάκι στη τούρτα? Τώρα  08:00 στο κανάλι της ΒΟΥΛΗΣ ενώ μιλάει η Ντόρα Μπακογιάννη, οι τίτλοι προγράμματος έχουν... Η κόρη του Φαραώ... Τα σχόλια δικά σας...

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

Εγω και η Rz...


Το παρακάτω ποίημα το έγραψα μαζί με τη φίλη μου Rz... Αφιερωμένο...

Θα 'μαι πάντα κοντά σου όταν με ζητάς
τις κρύες νύχτες που τ'αστέρια κοιτάς
ενώ εγώ τίποτ' άλλο δεν θα ζητώ
φιλιά θα γεμίζει και σκέψεις το μυαλό

Στον ύπνο ελπίζω απαντήσεις να βρώ
και τον χαμένο χρόνο μας αναζητώ
στην αυγή θα κάνω ευχούλες για εμάς
τις οποίες ελπίζω τώρα πια να εκτιμάς

Φωτογραφίες σου κοιτώ και αναρωτιέμαι γιατί
αυτό που είχαμε ελπίζω ποτέ να μη χαθεί
και αν λες πως δεν με θες, και αν λες πως δεν σου λείπω
εγώ σ'αγαπώ και δεν σου το κρύβω.

Στιγμές μας μετρώ και λέω δεν πειράζει
αλλά όταν σε σκεφτώ ξανατίποτα πια δεν μοιάζει
με φλόγα δυνατή που όλα τα καίει
μα η αγάπη μας δεν μπορεί έτσι απλά να καταρρέει.

Μου λείπει η αγκαλιά σου, το άγγιγμά σου, το φιλί σου,
και τώρα να τά 'χα θα 'ταν καταστροφή μου
μα έτσι και αλλιώς δεν μπορώ να σε σβήσω
μου λείπεις και αυτό δεν θα το αμφισβητήσω.

Στο πλάι σου είπες πως πια δεν ανήκω
με μιάν αφορμή μ' έδιωξες από κοντά σου 
θα πέθαινα εδώ για να ακούσω τον ήχο
αυτόν που θα κάνουν τα αργά βήματά σου

Και τι δεν θα έδινα για σένα έρωτά μου
εσύ είσαι ο ήλιος μου, εσύ και η σκιά μου
μα ξέρω πως η σκιά όταν φεύγει ο ήλιος χάνεται
και πλέον υπάρχω χωρίς να μ'αισθάνεσαι.

Βρέχει απόψε και εγώ μοναξιά μου
πόσο θα ήθελα να σ'είχα αγκαλιά μου
μα αυτό δεν το θες και ότι ζητήσεις
κοντά μου θα το βρεις και μην μου το στερήσεις.

Πες μου πως μ'αγαπάς και ας μην το εννοείς
ποτέ δεν θα κάνω κάτι που δεν επιθυμείς
σου ζητώ συγγνώμη για όλα τα παλιά
αν και έπρεπε εσύ να το πεις μια φορά



h Rz kai egw...

Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012

Έχουμε τόσα κοινά ώστε ο ένας να κρατάει το χέρι του άλλου, και τόσες διαφορές ώστε να προχωράμε μπροστά...

Why does love and hate feel so close?
Το θέμα είναι ότι όταν πονάς πολύ δεν μπορείς να γράψεις... Όταν χαίρεσαι πολύ πάλι δεν μπορείς να γράψεις όμως θα εκμεταλλευτώ την κατάσταση για να την αναλύσω... Χμμμμ...
Μαζί, πιασμένοι αγκαλιά, περπατάγαμε στα μονοπάτια του χρόνου κάνοντας όνειρα... {confused} Και ξαφνικά τα βήματα αρχίζουν να ελαττώνουν ταχύτητα... Ως που σταματάμε. Και ο ένας κάνει ένα βήμα πίσω, που βίαια χωρίζει τα χέρια μας. {wonder} Κάν' το εικόνα στο μυαλό σου. Δεν νιώθεις κάποιον να σε αγγίζει. Δεν έχεις κάποιο χέρι στο δικό σου. Είσαι μόνος. Ελεύθερος να κάνεις ότι θες, αλλά και πάλι. Πάντα ήσουν ελεύθερος, ανεξάρτητος, μόνος, και πάνω που πήρες απόφαση να κρατήσεις το χέρι του άλλου... να κάνετε κάποια βήματα μαζί. Πάνω που έμαθες να περπατάς με το ρυθμό του... στα δικά του βήματα... Τον χάνεις. Περιμένεις εκεί, ακίνητος, μήπως και σκόνταψε κάπου. Μήπως έκανε λάθος. Περιμένεις, μην ξέροντας τι κάνει. Περιμένεις να γυρίσει... Για πόσο θα περιμένεις?
Υ.Γ.
Πολλοί λένε: αν αγαπάς κάτι άστο να φύγει... αν γυρίσει πίσω είναι δικό σου... αν δεν γυρίσει... δεν ήταν ποτέ.










Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012

broken...

I don't wanna play. I don't want to go out... I have no mood to study. I don't even have the power to wake up every morning. I don't wanna listen to music. I don't like watching tv. I don't wanna get back my old friends. They are old. That's why i lost them. I don't want to eat. I don't want to log in. I don't want to cuddle with my pets. I don't care if my mom is screaming. I don't want to read a book. I don't want to here my horoscope. Or his. I don't want to draw a thing. I don't want to take a shower. I don't want to call my best friend. I don't want to see the sun coming up. I don't care about the weather. I don't care if i am barefoot and getting cold. So what? What is going to be different? I don't want to have my mobiles muted. But i do. I don't want to go check them and find... nothing. I don't want to look in the mirror, and never find me... I've lost me. There is no point. is it? If there is where should i look for it.? I 've lost myself, i 've lost my soul, i 've lost my breath. Please... If you read me... Give them back to me. Even if you don't want to come back with them. Give me back my heart. Even if it's broken.