Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Slow...

 Και κάπου εδώ έρχεσαι πάλι να αναρωτιέσαι... Ο χρόνος σε βρίσκει να κάθεσαι στα ξεχασμένα σκαλοπάτια του μυαλού, που (...) όχι τίποτε άλλο, αλλά χρειάζονται και καθάρισμα... (song) 
Και εκεί που λες θα πάρω ένα παλιατζή να πάρει όλα τα παλιοπράματα και εμένα μαζί, σπαρταράς στην ιδέα μήπως το παρελθόν δεν είναι και τόσο ουτοπικό (τελικά)... Μήπως στ' αλήθεια μπορεί να ξανα-υπάρξει...(!)
Πλέον το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να σκεφτείς αν ξεκινάς απ'το μηδέν. Μα μηδέν με αναμνήσεις δεν υπάρχει... Και φοβάσαι  να αντικρίσεις το θλιβερό μείον που έπεται μπροστά σου. Δεν γίνεται να πιστέψεις πως ο αργός χορός, στον οποίο είχες αφήσει τα ρούχα να γλιστρήσουν στο πάτωμα, και πλέον τον απολάμβανες γυμνή, τελείωσε. Φοβάσαι να το δεις... Δεν θες να το πιστέψεις. Μήπως όμως δεν τελείωσε (...) και απλά ο φόβος σου σε κάνει να νομίζεις...?
Γιαυτό και προσπαθείς να κάτσεις εκεί στα βρόμικα σκαλοπάτια σου, και να καταλάβεις τι αξίζει να κρατήσεις και τι όχι. Τι θέλει απλά ξεσκόνισμα και τι  να πάει για ανακύκλωση σε κάποιας άλλης τα σκαλιά ή το περβάζι... 
Και ο χρόνος θα δείξει... Ίσως αργά, ίσως βασανιστικά, μα... ο χρόνος πάντα δείχνει ποιος χορεύει στο χορό σου και ποιος όχι... Ποιος μοιάζει με πιστό σου θεατή και ποιος για παρτενέρ σου... Και ανάλογα το κομμάτι που θα παίξει η ορχήστρα, καλείσαι να διαλέξεις τι απ'τα δυο θες και ποιος θα συνοδεύσει τον αργό θολό χορό σου... 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου