Το θέμα είναι ότι όταν πονάς πολύ δεν μπορείς να γράψεις... Όταν χαίρεσαι πολύ πάλι δεν μπορείς να γράψεις όμως θα εκμεταλλευτώ την κατάσταση για να την αναλύσω... Χμμμμ...
Μαζί, πιασμένοι αγκαλιά, περπατάγαμε στα μονοπάτια του χρόνου κάνοντας όνειρα... {confused} Και ξαφνικά τα βήματα αρχίζουν να ελαττώνουν ταχύτητα... Ως που σταματάμε. Και ο ένας κάνει ένα βήμα πίσω, που βίαια χωρίζει τα χέρια μας. {wonder} Κάν' το εικόνα στο μυαλό σου. Δεν νιώθεις κάποιον να σε αγγίζει. Δεν έχεις κάποιο χέρι στο δικό σου. Είσαι μόνος. Ελεύθερος να κάνεις ότι θες, αλλά και πάλι. Πάντα ήσουν ελεύθερος, ανεξάρτητος, μόνος, και πάνω που πήρες απόφαση να κρατήσεις το χέρι του άλλου... να κάνετε κάποια βήματα μαζί. Πάνω που έμαθες να περπατάς με το ρυθμό του... στα δικά του βήματα... Τον χάνεις. Περιμένεις εκεί, ακίνητος, μήπως και σκόνταψε κάπου. Μήπως έκανε λάθος. Περιμένεις, μην ξέροντας τι κάνει. Περιμένεις να γυρίσει... Για πόσο θα περιμένεις?
Υ.Γ.
Πολλοί λένε: αν αγαπάς κάτι άστο να φύγει... αν γυρίσει πίσω είναι δικό σου... αν δεν γυρίσει... δεν ήταν ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου