Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

Faith...

Όλοι μας πιστεύουμε σε κάτι... Είτε αυτό είναι θεωρίες, είτε αυτό είναι κάποια πίστη, είτε ο ίδιος μας ο εαυτός... (song)
Η πίστη, by itself, είναι κάτι το οποίο είναι αρκετά δυνατό, ώστε να προκαλέσει το ακατανόητα μαγικό.
Κάποιοι, είναι πιστοί του ρομαντισμού, κάποιοι είναι πιστοί του χριστιανισμού, κάποιοι είναι πιστοί του υλισμού. Ότι και αν είναι... Δεν πρόκειται να σας κρίνω.
Ένα είναι σίγουρο, όποιος δεν έχει πίστη, δεν γνωρίζει την δύναμη της ενέργειας αυτής καθ'αυτής. Το επικίνδυνο ίσως είναι, κάποιος να γνωρίζει πόσο σπουδαία και δυνατή είναι αυτή η ενέργεια, και απλά  να μην την εντάσσει στη ζωή του, από επιλογή.
Κάποιος, που αγαπώ πολύ, θεωρεί πως η αθεΐα είναι κάτι σπουδαίο, γιατί πολύ απλά δεν υποτάσσεται σε καμία είδους ψευδαίσθηση πίστης...
Επέτρεψε μου, γλυκιέ μου, να διαφωνήσω... Η πίστη, δεν αφορά την ψευδαίσθηση της θρησκείας στην οποία εντάσσεσαι, αλλά την δύναμη του εαυτού σου, να επικεντρωθεί σε κάτι, το οποίο θεωρητικά είναι ανώτερο, π.χ. η αγάπη, ο Θεός, το χρήμα, και με άξονα την "δόνηση" όπως χαρακτηρίζουν κάποιοι της πίστης αυτής, προκύπτει η ευχέρεια να  ανταποδίδεται η δύναμή της, σε κάτι υπαρκτό.
Στην ψυχολογία, το να πιστεύουμε σε κάτι, είναι πολύ σημαντικό. Ακόμα και αν αυτό δεν είναι αποδεδειγμένα υπαρκτό, ή έστω ας θεωρήσουμε πως είναι τελείως ανύπαρκτο, μέσα μας έχουμε την ανάγκη να πιστεύουμε σε κάτι. Και αν υποθέσουμε πως μέσω της αθεΐας η ανάγκη αυτή εξαλείφετε, τότε η δύναμη της πίστης του ατόμου, εξαφανίζεται ολοσχερώς.
Αν ταυτίσουμε τις ιδιότητες της πίστης με αυτές της αγάπης, είναι και τα δύο ανάγκες του ανθρώπου, που όταν τα πραγματοποιούν, (πιστεύουν ή αγαπάνε αντίστοιχα), σε υπέρτατο βαθμό, τότε το ίδιο το ανθρώπινο πλάσμα, ολοκληρώνεται. Δεν αφορά το τι ή σε τι πιστεύεις, ή αλλιώς το ποιον αγαπάς, αλλά αφορά αυτή καθ'αυτή την ενέργεια πίστης ή αγάπης...
Μπερδευτικό, isn't it?

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

Real love...


What real love is like? (song)
Τι είναι αυτό που μας οδηγεί στο να αναγνωρίσουμε τι είναι αγάπη? Και αν το αναγνωρίσουμε, πως αξιολογούμε αν είναι πραγματική, ή αν είναι απλά έρωτας ή ενθουσιασμός?
Πάμπολλες θεωρίες έχουν υπάρξει. Η αγάπη πονάει. Η αγάπη είναι μία και παντοτινή. Η αγάπη... η αγάπη... η αγάπη...
Για εμένα η αγάπη είναι κάτι που, άπαξ και το αναγνωρίσεις, και το νιώσεις, και βρεις το κουράγιο να το παραδεχθείς, δεν έχει ημερομηνία λήξης. Το είπες? Τέλος. Το νιώθεις. έστω και λίγο μέσα σου, πάντα θα υπάρχει μία σταγόνα αγάπης για το άτομο το οποίο αγάπησες...
Παρόλ' αυτά, καμία άλλη θεωρία, δεν υπάρχει από πλευράς μου, για την απλή αγάπη. Ωστόσο έχω αναλύσει τι θεωρώ, αληθινή!
Αληθινή, είναι η αγάπη που δίνεις... Δίνεις το είναι σου, την ενέργειά σου, τον χρόνο σου, το χαμόγελό σου, το κορμί σου, το νοιάξιμο, το χάδι, το φιλί, τα πάντα όλα όσα υπάρχουν μέσα στο μυαλό, στην καρδιά, στην ψυχή σου, αλλά και όλα όσα σε απαρτίζουν σαν άνθρωπο γενικότερα. Και ακόμα πιο σημαντικό, αυτό το "δίνω" να σε γεμίζει ακόμα πιο πολύ.! σε φωτίζει, σε ολοκληρώνει, σε κάνει να νιώθεις ακόμα πιο πολλά απ'όσα δίνεις. Χωρίς να χρειάζεται να σου ανταποδώσει ο άλλος σταλιά!.
Η αληθινή αγάπη για εμένα, είναι εκείνη που δεν ζηλεύεις, δεν αποζητάς, δεν θες. Απλά υπάρχεις για να γεμίζεις τον άλλο.
Δεν παύω να θεωρώ πως αληθινή αγάπη δύσκολα υπάρχει. Την έχω νιώσει όμως, και ξέρω πως είναι εκεί.
Απλά αν θέλουμε ποτέ να την νιώσουμε, όποιο και αν είναι το κόστος, αυτό που χρειάζεται είναι να αφήσουμε τις άμυνες στην άκρη, να εμπιστευτούμε ολοκληρωτικά, και να βρούμε το κατάλληλο ταίρι. Γιατί εγώ, στάθηκα πολύ τυχερή σε αυτό, και ίσως κάποιοι σε αυτό τον χορό εμπιστοσύνης... να πληγωθούμε πολύ άσχημα... και ίσως πληγωθώ και εγώ... Μα όπως η αγάπη δεν έχει ημερομηνία λήξης, έτσι και η ελπίδα μου, θα σβήσει τελευταία...

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

simply..., or not?

Άραγε... (song) ...Πόσες σκέψεις περνούν απ'το μυαλό μας κάθε μέρα... κάθε λεπτό... κάθε στιγμή... Έχω αρχίσει και χάνομαι σε έναν αέναο λαβύρινθο από σκέψεις, που σε κάθε σταυροδρόμι, αναρωτιέμαι .. Αυτό που διαλέγω θα με βγάλει σε ένα διαφορετικό αποτέλεσμα? ή μήπως το αποτέλεσμα είναι το ίδιο απλά η διαδρομή και ο χρόνος που χρειάζεται διαφέρουν?
Και υπάρχει όντως κάποιο αποτέλεσμα? ή μήπως το αποτέλεσμα στην ουσία είναι όλη η διαδρομή?
 Σ'ένα βιβλίο που διάβασα πρόσφατα, μ'έκανε να σκεφτώ τα παρακάτω:
"Κανείς δεν μας οδηγεί πουθενά. Μόνοι μας, δεχόμαστε ερεθίσματα, που σύμφωνα με την οπτική μας γωνία, τα αποκωδικοποιούμε, τα φιλτράρουμε, τα αποδεχόμαστε, τα υιοθετούμε και τα εκφράζουμε. Το αποτέλεσμα που βιώνουμε, θετικό ή αρνητικό, εξαρτάται αποκλειστικά και εξ'ολοκλήρου από εμάς. Άρα, η κάθε συναναστροφή, έχει προκαθορισμένο για τον κάθε ένα αποτέλεσμα  αφού έχει ο καθένας ήδη αποφασίσει ασυνείδητα ή πιο σπάνια συνειδητά, πιο είναι το επόμενο βίωμα που θέλει να αποκτήσει, καθώς και την ευτυχία ή δυστυχία που θέλει να περιβάλουν τον κόσμο του."
Σωστό ή λάθος, ποσώς με ενδιαφέρει. Αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι κατα πόσο όντως ανταποκρίνεται η δύναμη της οπτικής μας γωνίας, όχι τόσο στην δική μας ζωή, όσο στην ζωή των άλλων.
Για παράδειγμα, ο "Α" έκανε το 1. Ο "Β" έκανε το 2. Ο "Γ" σαν απλός παρατηρητής, δεν νομίζω ποτέ να καταλάβει γιατί ο "Α" έκανε το 1 και ο "Β" έκανε το 2. Άρα και η κρίση του θα είναι λανθασμένη. Θετικά ή αρνητικά τα σχόλιά του πάντα θα αντανακλούν τις επιθυμίες, τις ζήλιες, τις ανάγκες και τα προβλήματα τα δικά του, ως "Γ", ως ένα πρόσωπο που δεν βρέθηκε ποτέ στην θέση είτε του "Α" είτε του "Β", αφού κάτι τέτοιο δεν θα ήταν ποτέ πραγματικά δυνατό.
Δεν ξέρω που θα μπορούσα να καταλήξω... Ίσως απλά, να ακούτε τον εαυτό σας όταν σχολιάζετε κάποιον τρίτο, και είναι πιθανό να ανακαλύψετε τα πιο σκοτεινά μέρη του εαυτού σας, που ούτε και εσείς δεν θέλετε να πιστέψετε ότι υπάρχουν...
Κάτι παρόμοιο τουλάχιστον, συνέβη σε εμένα... ή μήπως όχι...?

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

I get along, very well....

 Και έτσι, song, καταλήγεις πάλι σε ένα σημείο πιο στεγνό και πιο γκρι....
Το μόνο που μένει, μες το φθινόπωρο.... είναι η δουλειά... Δεν χρειάζεσαι και πολλά. Τα πας μια χαρά χωρίς φίλους. Χωρίς σχέση. Χωρίς κάποιον να πας και να του πεις... Ξέρεις? Δεν είμαι καλά. ή δεν είμαι τόσο καλά όσο δείχνω. Γιατί, βλέπεις, όλοι θα μείνουν στο περιτύλιγμα, στην λάμψη ενός κεραυνού... Θα μείνουν στο πόσο καλά μπορείς να στηριχτείς στα πόδια σου, τι και αν αυτά τα πόδια τρέμουν, η καρδούλα σου το ξέρει...
Δεν υπάρχει μια αγκαλιά, να σε κοιτάξει στα μάτια και να σου πει.... Ξέρω πως νιώθεις... ή ακόμα και αν δεν ξέρω, ξέρω πως μπορείς να τα καταφέρεις... Γιατί εγώ δεν ξέρω αν μπορώ. Χρειάζομαι μια ντόπα αγάπης για να συνεχίσω...
Και όπως λέω πάντα, είναι επιλογές μας όλα αυτά.... Οπότε, οι φίλοι, οι σχέσεις, οι συνθήκες, είναι όλα επιλογή μου... Οπότε μια χαρά τα καταφέρνω... Όσο μελαγχολικό και αν μοιάζει το τοπίο της καρδιάς μου... Όσο και αν τα φαντάσματα που υφένει το μυαλό μου, κρατάνε συντροφιά στην μοναξιά της ψυχής μου... Τα καταφέρνω. Απλά να... μου λείπει ο ήλιος μου....