Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

Fleur Blanche...

Χωρίς λόγια...  (song) Απλά μικροί ψίθυροι θ'ακουστούν στ' αυτιά σου οι λέξεις...
Μου λείπεις...
Ένα κενό τόσο πυκνό, σαν το βαθύ σκοτάδι. Μοιάζουν λόγια που έχουν ξαναειπωθεί.
Ποτέ.!
Ψυχρή η νύχτα? Όχι δα. Καίει όλος ο τόπος. Μία έρημος. Τόσο καυτή, που αρχίζω να κρυώνω... Τρέμει το κορμί. Τρέμει σαν φύλλο. Άνεμος. Καυτός - ψυχρός. Χωρίς νόημα. Τρυπάει το κορμί, και εγώ ασάλευτη.
Σταγόνες οι νότες που ακούνε τα αυτιά,
κυλάνε από τα μάτια, και η καρδιά λόγια πολλά.... Δεν λέει μια κουβέντα. Με το παράπονο μένω... Εσύ?

Άραγες... Καλά περνώ. Και ίσως διασκεδάζω... ίσως πάλι, διψάω καιρό, και το χαμόγελο ξέχασα να εκφράζω... Μαριονέτα... Στα χέρια κάποιου σκηνοθέτη... Παλιού καλού χειριστή. Που καθορίζει τι θα νιώσεις, χωρίς στ' αλήθεια να το ζείς..
Τι ζεις? Λευκό λουλούδι στην παλάμη. Άχρωμο. Άτονο. Αγνό... μα, ναι... Πως αλλιώς θα υπήρχε. (?) Μα δεν υπάρχει...
Στην καρδιά μου ένας ήλιος παραμένει... Παραμένεις. Επιμένεις. Απομένεις... Μένεις. Όχι γιατί το θες εσύ. Μα γιατί το διάλεξα, και το διαλέγω. Και κάθε μέρα που κοιτώ μες την καρδιά μου... ποτίζω, φωτίζω, αναπολώ. Ένας Θεός, δώρο για μένα... ή ένα δώρο απ' τον Θεό.... Σε περιμένω... Κάθε λεπτό. Μα ξέρω, αργεί η στιγμή, που θα μπορώ να ανοίξω τα δώρα μου... Αργεί η στιγμή για "Σ'αγαπώ".

Στην καρδιά μου, ένας ήλιος παραμένει...

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

Th.

Η ιστορία δεν υπάρχει, υπάρχει η σκιά της... Κανείς δεν τολμά να περιγράψει, και ούτε μπορεί. Η κάθε ιστορία είναι διαφορετική.
Ακόμα και ίδια.
Παρατήρησε... Όταν κοιτάς το πρωί τον ουρανό, με δυσκολία κρατάς τα μάτια ανοιχτά... Ενώ στη νύχτα.... Στη νύχτα, απλώνεις τα μάτια σου, να δεις και κάτι παραπάνω...
song.
Τι ψάχνεις? Κεραυνούς και αστραπές δεν θά 'βρεις απόψε... Έμειναν ατάραχοι, παρά την ταραχή σου....
Ποιά ιστορία είναι κρυμμένη στ' αστέρια?
Ξέρεις ποιος την έκρυψε..!. Μα (...), μα θές μόνο την ιστορία να μάθεις.... Τι σε νοιάζει?
Περνάει ο χρόνος. Το ξεχνάς. Σε προσπερνάει... Το μόνο που σκέφτεσαι πλέον είναι τ'άστρα... Και σύντομα, ούτε και αυτά...
Μέσα στα όνειρα, ίσως βρεις την ιστορία που ψάχνεις. Μα θα είσαι ο μόνος που την ξέρει με αυτή τη μορφή. Τι και αν τη βρεις... Σύντομα θα ψάξεις για καινούρια. Έτσι είναι... Μοιάζουν με...  με κύματα που πάνε και έρχονται. Συναισθήματα που φουντώνουν... Μα (δεν) σβήνουν?

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012

I am back...

Επέστρεψα και πάλι,
ίσως να μην είχα φύγει και ποτέ αφού τώρα πιο συχνά από πριν επισκεπτόμουν αυτό το τόπο που πότε όμορφα και πότε άχαρα, σύμφωνα με τα δικά μου μάτια, ανέλυα τις σκέψεις... Πάντα όμως έγραφα... Και ίσως να είναι αυτή η γεύση, για την οποία διψάω τόσο πολύ...
Πράγματα και θάματα, καθημερινά που θέλω να γράψω και να μοιραστώ με μία νότα πιο νωχελική, όπως πιστεύω πως έγραφα πάντα... Στο μυαλό μου, οι λέξεις μου, μοιάζουν με αιωρούμενη νεράιδα που φοράει γαλάζιο νυχτικό και ταξιδεύει με μισόκλειστα μάτια, σε σύννεφα και άλλους ονειρικούς κόσμους.... Μία άλλη φεγγαροντυμένη ίσως... (Σολωμός - ο Κρητικός) Που δεν αποτελεί για μένα αποτέλεσμα έμπνευσης, αλλά ίσως τον κύριο λόγω για να εμπνευστώ....
Και για να μην μακρηγορώ, θα αρχίσω κιόλας τον χορό μου...
Είδα ένα όνειρο χθες το βράδυ... Μέσα σ'όλα, ένας νεαρός με προσέγγισε με έντονο επιπόλαιο ύφος , κάνοντάς με να νιώθω άσχημα και αμυντικά, έχοντας την αίσθηση ότι έχει σκοπό όχι μόνο να με φέρει σε δύσκολη θέση αλλά και να μου επιτεθεί... Και σκεφτόμουν μέσα στον ύπνο μου, (η ονειρική λογική, το να σκέφτεσαι ενώ κοιμάσαι, ειλικρινά είναι το κάτι άλλο, θα την αναλύσω πιθανόν σε άλλο post) για να καλέσω την αστυνομία θα πρέπει να μου επιτεθεί, αλλά αν μου επιτεθεί δεν θα μπορώ να την καλέσω... Άρα?
Είναι λίγο περίεργο αν το καλό-σκεφτεί κάποιος, ότι για να αντιμετωπίσει την βία, πρέπει πρώτα να την υποστεί. Δεν υπάρχει κάποια πρόληψη έναντι στη πρόθεση για βία, υπάρχουν μόνο για τις αποδείξεις... Άρα τι γίνεται όταν την νιώθουμε κοντά μας, χωρίς να την βιώνουμε πραγματικά... Πως αντιμετωπίζουμε τις ενδείξεις και όχι τις αποδείξεις για κάποια - όποια μορφή βίας?

Υ.γ.
καλώς σας βρήκα... song