Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012

I am back...

Επέστρεψα και πάλι,
ίσως να μην είχα φύγει και ποτέ αφού τώρα πιο συχνά από πριν επισκεπτόμουν αυτό το τόπο που πότε όμορφα και πότε άχαρα, σύμφωνα με τα δικά μου μάτια, ανέλυα τις σκέψεις... Πάντα όμως έγραφα... Και ίσως να είναι αυτή η γεύση, για την οποία διψάω τόσο πολύ...
Πράγματα και θάματα, καθημερινά που θέλω να γράψω και να μοιραστώ με μία νότα πιο νωχελική, όπως πιστεύω πως έγραφα πάντα... Στο μυαλό μου, οι λέξεις μου, μοιάζουν με αιωρούμενη νεράιδα που φοράει γαλάζιο νυχτικό και ταξιδεύει με μισόκλειστα μάτια, σε σύννεφα και άλλους ονειρικούς κόσμους.... Μία άλλη φεγγαροντυμένη ίσως... (Σολωμός - ο Κρητικός) Που δεν αποτελεί για μένα αποτέλεσμα έμπνευσης, αλλά ίσως τον κύριο λόγω για να εμπνευστώ....
Και για να μην μακρηγορώ, θα αρχίσω κιόλας τον χορό μου...
Είδα ένα όνειρο χθες το βράδυ... Μέσα σ'όλα, ένας νεαρός με προσέγγισε με έντονο επιπόλαιο ύφος , κάνοντάς με να νιώθω άσχημα και αμυντικά, έχοντας την αίσθηση ότι έχει σκοπό όχι μόνο να με φέρει σε δύσκολη θέση αλλά και να μου επιτεθεί... Και σκεφτόμουν μέσα στον ύπνο μου, (η ονειρική λογική, το να σκέφτεσαι ενώ κοιμάσαι, ειλικρινά είναι το κάτι άλλο, θα την αναλύσω πιθανόν σε άλλο post) για να καλέσω την αστυνομία θα πρέπει να μου επιτεθεί, αλλά αν μου επιτεθεί δεν θα μπορώ να την καλέσω... Άρα?
Είναι λίγο περίεργο αν το καλό-σκεφτεί κάποιος, ότι για να αντιμετωπίσει την βία, πρέπει πρώτα να την υποστεί. Δεν υπάρχει κάποια πρόληψη έναντι στη πρόθεση για βία, υπάρχουν μόνο για τις αποδείξεις... Άρα τι γίνεται όταν την νιώθουμε κοντά μας, χωρίς να την βιώνουμε πραγματικά... Πως αντιμετωπίζουμε τις ενδείξεις και όχι τις αποδείξεις για κάποια - όποια μορφή βίας?

Υ.γ.
καλώς σας βρήκα... song

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου