Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

English thinking...

I've been thinking...
Is it too much to ask? If someone is around you, to need to feel his flesh above you?
Not anybody.... Just him...
Well, I haven't felt it yet... But, i can see it coming...
All of a sudden.!
Without being with him, i feel his eyes, holding my body, tight.!
No touch. Just looks... He is thinking... Probably of me... or whatever happened in the past...
He is not the only I feel around.
I feel someone else too...
Or...
I don't feel him... I am just trying to make him, feel me...
All the days that have passed since the first day I met him... Has at least, a second of his....
There is no air, without his existance.... There is no tomorrow, without the hope...
I don't know, what "moving on" means...
I tryed... I failed too many times... I succeded for once... Just a while... and then...
And then, I probably am able, to be with someone who can keep me company, during Christmas... 'cause, it's my celebration after all...
But, it feels like, i could never spend a day so special, without the person who is special to my heart...
I miss you, my love... My Sun. My Lover... But... It's not our time yet, to come...
Have a nice December... And may the end of the world, not to come...

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

How much pain...

It seems that the only thing that keeps hurting me, is giving my heart with all my power to someone, who can't hold it...
Κάτι μαγικό προέκυψε... Βρήκα κομμάτια του εαυτού μου που δεν γνώριζα πως υπάρχουν... Όμως ο πόνος του να πέφτεις στο κρεβάτι, και να ριγείς που λείπουν τα χέρια του γύρω σου, που δεν νιώθεις την ανάσα του να σε συντροφεύει και τον ήχο της καρδιάς του να χτυπά... Σε συγκλονίζει αυτή η έλλειψη. Μόνο όμως όταν όλα αυτά τα νιώθεις με αγάπη...
Δεν ξέρω αν μπορώ να καταλάβω πως, το κατάφεραν αυτοί οι 2 άνθρωποι στην πορεία της ζωής μου μέχρι σήμερα, αλλά με έκαναν πάνω απ'όλα να τους εμπιστευτώ με όλη μου την ψυχή... Να δοθώ .. Να νιώσω... Να απολαύσω.... Να αγαπήσω, και να αγαπηθώ...
Θ.Κ. & Δ.Μ.
Άνθρωποι που πλέον ένα κομμάτι της ψυχής μου τους ανήκει, είναι εκείνοι που με έκαναν να παραδώσω στα χέρια τους την αγάπη μου, την ψυχή μου και το είναι μου, για να νιώθω γεμάτη χωρίς αυτά, απλά και μόνο κάνοντάς με να τους εμπιστευτώ απόλυτα, τόσο ίσως, όσο ούτε και τον εαυτό μου δεν εμπιστευόμουν...
Πόνος, μεγαλύτερος εκείνος, που καλείσαι να πάρεις και πάλι την ύπαρξή σου στα δικά σου χέρια, και γεμάτος φόβο ανακαλύπτεις πως ένα κομμάτι σου το κρατάει ο άλλος... Γιατί απλά το χάρισες... Στιγμές, συναισθήματα, εμπειρίες, τα πάντα.
Το θεϊκό στην όλη υπόθεση είναι, ότι αναγνωρίζεις ότι και οι 2 έπρεπε να φύγουν... Ο ένας, ίσως για να επιστρέψει κάποια στιγμή ξανά, και ο άλλος απλά για να σου δείξει το δρόμο που προσπέρασες και άξιζε να πάρεις... μέχρι που τον πήρες, και άρα τελείωσε η αποστολή του στη ζωή σου...

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

Για τoν Mario...





















Περιπλανητικό το βλέμμα που κοιτάει, πέρα απ'όσα λαμβάνει ο νους...
Ένα χαμόγελο, γεμάτο δέντρα ανθηστά.
Το σώμα σου κορμός χαραγμένος από περάσματα του χρόνου που αγάπησες.
Ρίζες βαθιές το σώμα, η παλάμη μου γέμισε με χώμα, και εσύ βούτηξες στη σοκολάτα και είπες: "Χαμογέλα" ...
Σ'αρέσει να παίζεις με τις γεύσεις που μιλάνε στα όνειρα. Λίγη σκόνη απ' τ' αστέρια έκατσε στα χείλη σου.
Ζάχαρη άχνη, λαμπυρίζει...!

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Solo...?

Αρκετό καιρό τώρα έχω στο μυαλό μου ένα concept.
Σκεφτόμουν λοιπόν, πέρα από το προσωπικό μου  blog  , να φιλοξενώ πότε πότε και καμία συνέντευξη... 
Επειδή όμως το ένα με το άλλο, σαν θέματα δεν συνάδουν, σκέφτηκα να δημιουργήσω κάτι διαφορετικό.... 
Οπότε σήμερα διαμόρφωσα τον νέο αυτό ιστιότοπο:
solo... με παρέα.!
Σύντομα θα φιλοξενήσει την πρώτη συνέντευξη, και είμαι πολύ ενθουσιασμένη για αυτό.!

P.S.: (song)

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

The way i feel...

Έντονα πράγματα συμβαίνουν στη ζωή μου.... (song)
Έντονες οι μέρες που με περιτριγυρίζουν, έντονες καταστάσεις, έντονα βλέμματα, έντονα συναισθήματα... 
έντονοι ... και οι άνθρωποι γύρω μου... ή μήπως όχι?
Βλέπεις... Σήμερα, σημαντική για μένα μέρα, συνέβησαν πολλά... το ζήτημα παρ'όλ'αυτά είναι... Γιατί?
Κάθε μέρα παίρνεις καινούρια μηνύματα  δέχεσαι νέα σημάδια για τον δρόμο που χρειάζεται να χαράξεις... Σημαντικό όμως είναι να τα αντιλαμβάνεσαι και να τα υιοθετείς. Έχω φτάσει στο σημείο να μην μπορώ πλέον να αποκωδικοποιήσω τα σημάδια της ζωής... και πολύ φοβάμαι πως δεν τα αντιλαμβάνομαι, και όλα... 
Σημάδια... (πφφφ)... Κι όμως... αυτές οι τυχαίες συγκυρίες... χμμμ... πολύ ύπουλες! 
Ίσως κάποιοι του κύκλου μου διαβάζουν αυτό το blog... Όμως αυτοί που διαβάζουν αυτό το blog, χωρίς να με γνωρίζουν, είναι πιο γνώριμοι απ'τους γνωστούς μου... Και άρα θα μιλήσω ανοιχτά!
συμβάν 1)Το 1ο ομαδικό meeting, της εταιρείας στην οποία εργάζομαι, πραγματοποιήθηκε σήμερα το πρωί. Πήγα υπερβολικά ντυμένη, σύμφωνα με σχόλια συναδέλφων. Ένιωθα καλά όμως με τον εαυτό μου, οπότε... τι πειράζει?
συμβάν 2) Επιστρέφοντας από το χώρο που έλαβε μέρος η σύσκεψη, πήρα με το αμάξι μου τη γραμματέα και κατευθυνθήκαμε στα κεντρικά γραφεία της εταιρείας. Ήμασταν καθόδων όταν θυμήθηκα ένα μαγαζί, 3 τετράγωνα πίσω μου, που έχει πολύ ωραία γλυκά και οικονομικούς καφέδες... οπότε και γύρισα πίσω να πάρουμε κάτι... Εκεί πιάσαμε την κουβέντα με τον κύριο πίσω απ'το μπουφέ, για το πόσο πολύ μου αρέσουν τα γλυκά τους, και ότι τα κεντρικά μας γραφεία είναι εκεί κοντά, οπότε να πάρουμε κατάλογο για delivery. Έτσι, μας κέρασε ότι πήραμε, μιάς και ήταν το "αφεντικό...! "Διάνα" (:P)
συμβάν 3)Φτάνοντας στο γραφείο, η γραμματέας άρχισε να μην νιώθει καλά, και πήρε ρεπό. Πηγαίνοντας λοιπόν στο επόμενο ραντεβού μου, θα την πήγαινα εκεί που μου ζητούσε. Πλησιάζοντας στο αμάξι, συνάντησα 2 συναδέλφους - ανταγωνιστές - από το προηγούμενο γραφείο που εργαζόμουν. -Πρώτη φορά μετά από ένα χρόνο. (!)- δεν έδωσα σημασία
συμβάν 4)Παρκάροντας στο ραντεβού μου, συναντάω άλλους 2 συναδέλφους από το ίδιο προηγούμενο γραφείο που εργαζόμουν. (!) -1 χρόνο τώρα δεν είχα πετύχει κανέναν, σήμερα μέρα? 4!.-
συμβάν 5)Ενώ παίρνω εδώ και 2 μέρες πολλαπλά τηλέφωνα έναν άνθρωπο χωρίς ανταπόκριση, σήμερα, αφού δοκίμασα 5-6 ακόμα φορές από το κινητό μου, προσπάθησα στο καπάκι, να τηλέφωνο από της συνεργάτιδας, και... απάντησε.!
συμβάν 6)Σε ένα κενό, ανάμεσα από κάτι ραντεβού, βγήκα από το αμάξι να βρω κάποιο wc. Μπαίνω στο πρώτο "καφέ" που βλέπω, και περιμένω μπροστά από το ταμείο. Δεν υπάρχει ψυχή στο μαγαζί. Ούτε και ταμπελάκι "wc this way". Μιλάω, "γειάαα σααας?". Κανείς. Ακούω κάτι θορύβους που έμοιαζε να έρχονται από το τέρμα της σκάλας, που ανέβαινε πάνω, και πάλι όμως κανείς δεν ερχόταν. Πρέπει να ήμουν εκεί πάνω από 5 λεπτά. Μα κανείς.! Οπότε, βγαίνω βιαστική (you know why) και μπαίνω στο αμέσως επόμενο καφέ...
συμβάν 7) Μπαίνοντας στο 2ο καφέ, βλέπω έναν νεαρό μπροστά από το ταμείο... :
-Γειά σας...
-Χαίρεται
-Μπορώ να χρησιμοποιήσω τη τουαλέτα?, ρωτάω η mademoiselle.
-Βεβαίως, μου γνέφει ο νεαρός.
Πάω, και βγαίνοντας:
-Ευχαριστώ πολύ... Κρατήστε και την κάρτα μου...
-Εμείς ευχαριστούμε, γεια σας, απαντάει.
Για να θεωρηθεί συμβάν θα πρέπει να αναφέρω ότι πριν λίγη ώρα κλείσαμε επαγγελματικό ραντεβού με τον νεαρό για αύριο, που καλύπτει απολύτως τις ανάγκες κάποιων πελατών μου.

Οπότε, something's going on, but can't explain what kind... (?)


P.S.videaki next time...

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

I am still here...

Έχω κάνει βήματα... Έχω αφήσει πράγματα, πρόσωπα, στιγμές και καταστάσεις πίσω μου, σαν πατημασιές που έκανα στο πέρασμα της αμμουδιάς, με την ελπίδα να περάσει το κύμα... (song)
Μερικά θέλω να σβήσουν...
Υπάρχουν όμως κάποια άλλα... Που ελπίζω όσα κύματα και να περάσουν, να μην σβηστούν... 

Κάθε μέρα, μοναδική. Κάθε εμπειρία, ευπρόσδεκτη... Κάνω επιλογές και προσπαθώ κάθε βήμα που κάνω, να μπορώ να το υποστηρίξω απόλυτα. Ο φόβος έρχεται στα βήματα, που έχω στο μυαλό μου και διψάω να τα κάνω, αλλά δεν ξέρω αν θα μπορώ να τα κάνω όταν πλέον θα είμαι έτοιμη για αυτά... ή αν θα είμαι ποτέ έτοιμη να τα κάνω...
Είμαι ακόμα εδώ. Μία ματιά στο μέλλον.... Μία στο παρελθόν... Το παρόν μου φεύγει και χάνεται, σ'έναν αγώνα να κρατήσω το "τότε" ζωντανό, μήπως και φτιάξω το "έπειτα".
Κατάρα. (video) 
Το παρελθόν και το μέλλον είναι ταινίες, που προβάλλονται ταυτόχρονα σε διαφορετικές αίθουσες. Χρειάζεται να διαλέξουμε ποια θέλουμε να δούμε... ή με άλλα λόγια σε ποια θέλουμε να ζούμε...
Προσωπικά, και μετά από συζητήσεις με τον Ν.Κ., καταλήξαμε ότι όποια και αν διαλέξουμε θα χάσουμε το παρόν μας...
Οπότε αναζητώντας - ζώντας το παρόν... Κρατάω στην καρδιά μου είτε το παρελθόν... είτε το wannabe μέλλον... Και πορεύομαι... 
Ίσως, τα κύματα με πάνε εκεί που θέλω... Ελπίζω κάποια στιγμή να μην φοβάμαι για τα βήματα που θέλω να κάνω... και απλά να τα κάνω. 
Ίσως πάλι στην πορεία αυτό που θέλω να αλλάξει... 
Ότι και αν συμβεί όμως, ζω την κάθε στιγμή με πάθος.! Και αυτό είναι κάτι που δεν αξίζει να στερηθώ για μία αχνή ελπίδα... Ακόμα και αν αυτή είναι, να ξανά γίνω ο ουρανός του Ήλιου μου... ή αν όχι ξανά, να καταφέρω κάποια στιγμή να γίνω...
Όλα είναι επιλογές... Θα μπορούσα να διαγράψω εκείνο το ηλιακό σύστημα, και να αναζητήσω, κάποιο καινούριο... Who knows? Προς το παρόν αυτό που αναζητώ είναι το επόμενο βήμα... και νιώθω πολύ τυχερή ξέροντας που να πατήσω.!

Υ.Γ. ένα surprise δωράκι, θα ήθελα πολύ τα σχόλιά σας...



Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Anamoxlevontas to parelthon...

Επαναφέρω παλιό μου κείμενο, ελαφρώς αλλαγμένο, αλλά με νέα υφή... (song)

Ο χρόνος τελειώνει κ'ότι απομένει είναι εκεί... απομεινάρια, από μιά τρικυμία στο πάτο του βυθού μας...Κ'ύστερα, μόνο η σιωπή
μας λυτρώνει.
Μία βόλτα στη βροχή, μου κόβεις ένα λουλούδι και μου λες καληνύχτα. Κάτω από το φως  χθεσινής πανσελήνου..
Συντρίμμια.! Και τα σκαλιά, μεγάλα! Απότομα.! Γύρω μου, μόνο μαύρο. Ένα σκοτάδι τόσο παχύ, όσο και η σιωπή μας...
Η άνοιξη δεν έχει βγει... Κι ούτε θα έρθει ακόμα... Θ'αργήσει λένε, κάτι τις... ...Μα εγώ, δεν έχω αντοχές.!
Δεν έχω τα φόντα για να αντέξω, την καταιγίδα, που... έρχεται...
Αισθάνομαι την υγρασία, και ένα ρίγος με πλημμυρίζει ως τα μέσα μου...
Κοιτώ ψηλά.!
Μπας και βρω, μια χαραμάδα, ν'ανασάνω...
...
Δεν υπάρχει φως.! Δεν υπάρχει στεριά!
Μονάχα θάλασσα... και χάος...
Κάπου στο βάθος, μιά σταλιά ελπίδας... όλα, πλέον, αστράφτουν! όλα, ζουν! Ο τρόμος, όλο και ξεθωριάζει... Μα... μες την ξεθώρα του, ...εγώ φοβάμαι πιο πολύ...
Φοβάμαι, μήπως στο τέλος δεν σε βρω...! Μήπως, αυτή η σταλιά είναι οφθαλμαπάτη...
Μια οφθαλμαπάτη, μες την έρημο του ονείρου...
Ένα κομμάτι στεριά, σ'έναν πλανήτη υγρό... Η ανάσα μου κόβετε! Βαριανασαίνω... Και τ'οξυγόνο τώρα πια, είναι λιγοστό..!





Ελπίζω ν'αντέξω μέχρι το τέλος... Ίσως σωθώ... ίσως σε βρώ...!

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

Cxedio - Ioannina...


 Σχέδιο που έκανα στο μοναχικό μου ταξίδι στα Γιάννενα τον προηγούμενο μήνα. Μαγευτικά και αξιολάτρευτα τα θαύμασα και λάτρεψα ακόμα πιο πολύ απ'όσο όταν είχα απλά τον διακαή πόθο να τα γνωρίσω... Τα Γιάννενα, είναι για μένα, σαν να βλέπω τη ψυχή μου να αποτυπώνεται στους δρόμους και τις γωνιές μιας πόλης... Απλά μοναδικά! (song)