Anamoxlevontas to parelthon...

Επαναφέρω παλιό μου κείμενο, ελαφρώς αλλαγμένο, αλλά με νέα υφή... (song)

Ο χρόνος τελειώνει κ'ότι απομένει είναι εκεί... απομεινάρια, από μιά τρικυμία στο πάτο του βυθού μας...Κ'ύστερα, μόνο η σιωπή
μας λυτρώνει.
Μία βόλτα στη βροχή, μου κόβεις ένα λουλούδι και μου λες καληνύχτα. Κάτω από το φως  χθεσινής πανσελήνου..

Συντρίμμια.! Και τα σκαλιά, μεγάλα! Απότομα.! Γύρω μου, μόνο μαύρο. Ένα σκοτάδι τόσο παχύ, όσο και η σιωπή μας...
Η άνοιξη δεν έχει βγει... Κι ούτε θα έρθει ακόμα... Θ'αργήσει λένε, κάτι τις... ...Μα εγώ, δεν έχω αντοχές.!
Δεν έχω τα φόντα για να αντέξω, την καταιγίδα, που... έρχεται...
Αισθάνομαι την υγρασία, και ένα ρίγος με πλημμυρίζει ως τα μέσα μου...
Κοιτώ ψηλά.!
Μπας και βρω, μια χαραμάδα, ν'ανασάνω...
...
Δεν υπάρχει φως.! Δεν υπάρχει στεριά!
Μονάχα θάλασσα... και χάος...
Κάπου στο βάθος, μιά σταλιά ελπίδας... όλα, πλέον, αστράφτουν! όλα, ζουν! Ο τρόμος, όλο και ξεθωριάζει... Μα... μες την ξεθώρα του, ...εγώ φοβάμαι πιο πολύ...
Φοβάμαι, μήπως στο τέλος δεν σε βρω...! Μήπως, αυτή η σταλιά είναι οφθαλμαπάτη...
Μια οφθαλμαπάτη, μες την έρημο του ονείρου...

Ένα κομμάτι στεριά, σ'έναν πλανήτη υγρό... Η ανάσα μου κόβετε! Βαριανασαίνω... Και τ'οξυγόνο τώρα πια, είναι λιγοστό..!





Ελπίζω ν'αντέξω μέχρι το τέλος... Ίσως σωθώ... ίσως σε βρώ...!