Cοsy ιn thε rοckεt...

Για ακόμα ένα βράδυ, βυθίζομαι στις σκέψεις... Ψάχνω το κατάλληλο τραγούδι για να είναι ο σημερινός μου συνοδός... Ο τίτλος στις αναζητήσεις που και απόψε θα αναλύσω...
Ώστε τίποτα δεν είναι τυχαίο, ε? Λοιπόν... Δεν ξέρω αν είναι έτσι, ή όχι, ξέρω όμως πως τις τελευταίες μέρες κατάλαβα κάτι σημαντικό... Κατέληξα δηλαδή στο συμπέρασμα ότι για να μπορέσεις να χαρείς την κάθε σου στιγμή, πρέπει να αναρωτιέσαι για κάθε σου επιλογή αν όντως θες εσύ να την κάνεις... ή αν την έχεις κάνει παρορμητικά και επιπόλαια έχοντας επηρεαστεί από κάποιους άλλους... Μοιάζει πολλές φορές να απαρνιέσαι τις δικές σου επιθυμίες, θυσιάζοντάς τες στο βωμό κάποιου ιδανικού... Χμμμ... Δεν ξέρω αν μπορεί κάποιος να καταλάβει μέσα από τα λόγια μου τι εννοώ... Πιο απλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι αυτές τις μέρες ξεχώρισα κάποια άτομα με τα οποία θα ήθελα να κάνω παρέα και κάποια με τα οποία οι απόψεις μας συγκρούονται... Κάποια άτομα που για εκείνα θυσίασα τις στιγμές μου χωρίς καν να μου το ζητήσουν και πήγαν στράφι... Άρα αν αυτό το ιδανικό δεν ζητάει θυσίες, γιατί εμείς να πηγαίνουμε και να σφάζουμε τις ψυχές μας για αυτό...? Ή για να μην κάνω άσχημες περιγραφές, γιατί πολύ απλά δεν σεβόμαστε οι ίδιοι τον εαυτό μας και τις επιλογές μας, θυσιάζοντας τα στην σκέψη ότι θα νοιαστούν για αυτά οι άλλοι? Ίσως απλά δεν χρειάζεται...
(http://www.youtube.com/watch?v=EGbg7-LBWak&feature=related)

Sυmmεr mαdnεss...

Και κάπου εδώ έχει μπει το καλοκαίρι... Ο καιρός δεν ξέρει καν τι εποχή έχουμε, τη μία μέρα πυκνή συννεφιά, την άλλη ήλιος-ήλιος- ζέστη...
Η ανάγκη για διακοπές έντονη... Μία σκέψη γυροφέρνει στο μυαλό... Θάλασσα... Η φαντασία οργιάζει... Αμμουδιά, βράδυ, καλή παρέα... Κύματα πάνω στα πόδια σου... Μουσική, ποτό, γέλια... Ένα φιλί σε περιμένει... Νοσταλγία... Βουτιές... Θάλασσα...
Μα η πραγματικότητα είναι μία... Δουλειά... Γραφείο... Αγωνία...
Παραμελώ για λίγο την ρουτίνα μου, που σίγουρα με ικανοποιεί ως κάποιο βαθμό...
Μία αγκαλιά... Στ'αλήθεια οι αντρικές αγκαλιές είναι τόσο ερωτικές το καλοκαίρι... Αν δεν ξέρουν ν'αγκαλιάζουν πιθανόν να μην ξέρουν ν'αγαπούν... Και αν ξέρουν ν'αγκαλιάζουν πιθανόν να σ'εκμεταλλευτούν... Σκέψεις που σιγά σιγά αφήνουν τα απομεινάρια της πραγματικότητας στα χείλη μου... Μία γεύση γλυκόξινη... Θέλεις και άλλο! Αχ... Πως γίνεται να εμπιστεύεσαι κάποιον αν δεν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου? Πως μπορείς λοιπόν να ξεχωρίσεις την δική σου γεύση από ένα κύμα διάφορων άλλων... Πως μπορείς, να γνωρίσεις τι θές εσύ για σένα?

sο mυch fοr my hαppy εndιng...

Θέλοντας να γράψω, αρχίζουν στο μυαλό μου να τριγυρνούν στίχοι της avril lavigne... Μελαγχολία? Σίγουρα, σκέφτομαι...
Προσπαθούμε καθημερινά να κάνουμε επιλογές που θα καλυτερέψουν τη ζωή μας... Για να είμαστε πιο χαρούμενοι εμείς, αλλά και εκείνοι που αγαπάμε... Για ένα "ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα"...
Αξίζει? Εννοώ αξίζει να χάνεις το δέντρο για το δάσος ή το δάσος για το δέντρο? Οι σκέψεις πολλές... Σε μπερδέυουν αντί να σε βοηθούν... Το μέσον είναι η αρετή έλεγαν οι αρχαίοι... Άρα δέντρο και δάσος θα πρεπει να έχουν ισότιμη προσοχή... Να ζεις τη στιγμή αλλά και να φροντίζεις για τη ζωή γενικότερα...
Όσο λοιπόν αφορά τις σχέσεις... Ο καθένας επικεντρώνεται σε κάτι συγκεκριμένο που τον ελκύει απ'το δικό του οπτικό πεδίο. Πότε όμως είναι καλύτερα να κοιτάς το δέντρο και πότε το δάσος, μιλόντας πάντα για τις διαπροσωπικές μας σχέσεις? Κοιτάς το μέλλον? το παρόν? τον άλλο? εσένα? Που επικεντρώνεσαι για να κατασταλάξεις και να πεις... hey! κοίτα να δεις... Τελικά όλα είναι μια χαρά... Μα δεν ξέρεις ποτέ αν είναι ή όχι μια χαρά... γιατί δεν ξέρεις τι βλέπει με τα μάτια του ο άλλος... Και είναι και εκείνες οι φορές που σε επιρρεάζουν οι άλλοι... "Μη βιαστείς!"... "Το καλύτερο έρχεται!"... Μήπως όμως με κάτι τέτοια γινόμαστε αχάριστοι σ'εκείνα που έχουμε κοντά μας?

υ.γ. αφιερωμένο στον Άκη...

Trying to figure out this life
won't you take me by the hand
take me somewhere new?
I don't know who you are, but I am with you...