Drεαmy smilεs...

Kάπως έτσι, αναζητάς τρόπο να φύγεις, να βρείς ένα διέξοδο... να εξαφανιστείς... Πως γίνεται, Θεέ μου, πως? όταν όλα στο νου σου έχουν μπει σε μία απροσδόκητη και σπάνια για εσένα τάξη, ή έστω έτσι να μοιάζουν, όλα να γίνονται ένα χαοτικό σινιάλο, αλαλαγμός κυμάτων, που δεν υπάρχουν μα σε ξάφνιασαν...
Δουλειά, πολύ δουλειά... μοιάζει με φάρμακο όταν δεν θες να σκεφτεσαι... άτομα που σε επηρεάζουν, τα έχεις διαγράψει από το παρόν σου, και ας σε νοιάζονται και ας σε αγαπούν... Θέλεις να βλέπεις μόνο μπροστά, στο προσεχές αυτό το διάλλειμα με τον εαυτό σου... dreamy smiles...(http://www.youtube.com/watch?v=_FrBcwoTPOM)
3 του μήνα θα φύγω, και στο ταξίδι μου αυτό ελπίζω να μπορέσω να ξεδιαλύνω αυτό το κομμάτι της ζωής μου, γεμάτο συναισθήματα και προκλήσεις... Να καταλάβω κάποια πράγματα... Γιατί άραγε όλα να με στέλνουν προς ένα μέρος? Αν φτάσω, ίσως και να μάθω... Θα φτάσω όμως? ή όταν τα καταφέρω θα είναι αργά? Θα αποκτήσω ξανά, ένα κάποιο dreamy smile?


αφιερωμένο στη Μεσσηνία.

Slοw dοwn...

Και κάπου εκεί λες, slow down my dear... Τα πράγματα  είναι πολύ πιο όμορφα όταν έχεις λίγο χρόνο για να τα αντιλιφθείς... Ακόμα μεγαλύτερη αξία έχει όταν μπορείς να ξοδέψεις λίγο χρόνο με εσένα για σένα, καθημερινά... Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο... slow down λοιπόν για να έχουμε αντοχές, και για να μην μας προσπερνάει η ζωή μας χωρίς να το παίρνουμε είδηση...

http://www.youtube.com/watch?v=sxnuCZFyp44

Off tοpιc...

Αποφάσισα να κάνω μία "έκτακτη" δημοσίευση, γιατί και εγώ άνθρωπος είμαι, και όσο και να μην το θέλω, αυτή τη φορά θα μοιραστώ μαζί σας την "αγανάκτησή μου!
Δηλαδή τώρα ας μου πει κάποιος! Είναι πράγματα αυτα? Όταν είμασταν μικρά παιδιά οι γονείς μας έκαναν τα πάντα για να μας μάθουν να κρατάμε τις υποσχέσεις μας, να είμαστε συνεπείς, να είμαστε ευγενικοί, να σεβόμαστε και πολλά άλλα τα οποία είναι απαραίτητα στην κοινωνική μας ζωή.
Ας μου εξηγήσει λοιπόν κάποιος, οι πολιτικοι, οι υπουργοί, οι μισοί δημόσιοι υπάλληλοι (για να μην θήξω κάποιον που κάνει σωστά τη δουλειά του) και γενικά όσοι έχουν σχέση με το δημόσιο, δεν είχαν γονείς? Δεν πέρασαν από αυτό το στάδιο που λέγεται εκμάθηση τρόπων κοινονικής συμπεριφοράς?
Τα έχουν κάνει ένα μπάχαλο γενικά! ΓΕΝΙΚΑ! σε όλα. Δεν ξέρω πλέον, τι να κάνω! Ειδήσεις δεν βλέπω, εφημερίδες δεν διαβάζω, ραδιόφωνο έπαψα να ακούω, internet δεν θέλω να ξαναμπώ... Στα αλήθεια είναι να σε πιάνει κατάθληψη!
Και μέσα σε όλο τον αχταρμά! Σε όλο το χάος που επικρατεί, περιμένεις εσύ τα αποτελέσματα των Πανελληνίων... χαχα... πουλάκι μου... Εδώ πάρε 2-3 ηρεμιστικά, και πέσε και κοιμήσου, και ξυπνα σε καμία εβδομάδα, μην σου πω και μήνα γιατί δεν σε βλέπω να τη βγάζεις καθαρή. Το μάτι πετάει, η φλεβίτσα στο μέτωπο είναι ζωηρή σήμερα, το πόδι κοντέυει να ξεβιδωθεί απ'το πάνω-κάτω, η ανάσα πάει και έρχεται, και εσύ, λες? τι να πεις? δεν έχεις κάτι να πεις? έχουν υποθεί όλα πλέον. Κουράζεσαι στην ιδέα ότι όσα και να πεις ακόμα και να τα ακούσουν: Ο Μπενάκης και ο Βγενάκης!
Πέμπτη είχαν πει στο δελτίο της Νετ (τετάρτη βράδυ). Την Πέμπτη έβγαλαν ανακοίνωση στο site ότι "προσπαθούν τα καμάρια μας" να τα βγάλουν την Παρασκευή αλλά αν δεν προλάβουν πάει για Δευτέρα. Την Παρασκευή πλήρη νέκρα! Μία ανακοίνωση αργά στο μεσημέρι στάλθηκε στα σχολεία ότι τελικά θα βγουν την Δευτέρα. Σήμερα, το site (http://www.minedu.gov.gr/) το πρωί κατέρευσε και έπειτα : "Η Βαθμολογία των υποψηφίων των Πανελληνίων Εξετάσεων Γενικού Λυκείου 2011 θα ανακοινωθεί μετά το μεσημέρι!" Αυτό είναι κοροιδία! Δεν ξέρω πόσο κόσμια μπορώ να το περιγράψω αλήθεια... Καμία παιδεία, και από τους ίδιους και από όσους τους ψήφιζαν τόσα χρόνια, και όσους κυνηγούσαν μία θεσούλα στο δημόσιο, εξαιρόντας πάντα τους εκπαιδευτικούς οι οποίοι κατ'εμέ κάνουν λειτούργημα όσο καλοί ή κακοί είναι ως επαγγελματίες. Τι έγινε ρε παιδιά? Φύτρωσαν όλοι αυτοί? Δεν έμαθαν τον σεβασμόοοοοοο και όλες τις άλλες αξίες της ζωής που κάνουν έναν άνθρωπο άν όχι ευχάριστο, τουλάχιστον όχι αντιπαθητικό!!! Γιατί? Στ'αλήθεια, ας μου πει κάποιος? La gente esta muy loca!!! What the F*ck! (http://www.youtube.com/watch?v=vvoJ-gcnrdM)
υ.γ.
μόλις μου είπαν ότι τα σχολεία έχουν τα αποτελέσματα, δηλαδή οκ... έλεος!

Οblivιοn...

Μέσα στη λήθη του μυαλού προσπαθώ να ξεχωρίσω τα γεγονότα στα οποία θα αναφερθώ και απόψε...
Θα ακούσω λοιπόν το τραγουδάκι μου, θα χαλαρώσω, και θα χαθώ και πάλι μες στις σκέψεις μου... (http://www.youtube.com/watch?v=3KOphICdFuw)

Κινήσεις αυθόρμητες... Η λίμπιντο στα ύψη... Πάθος... Μία σπίθα, που νιώθεις να σε καίει κάθε φορά που σε αγγίζει, που σε φιλά... Μία κάψα, ένα ριγος, το κορμί παίρνει φωτιά!!!
Στ'αλήθεια τι άλλο μπορεί να χρειάζεται ένα κορίτσι για να κάνει τα πρώτα της βήματα στον Έρωτα?
Σκέφτομαι, αν όλα αυτά δεν είναι αρκετά για εμένα, τότε ποτέ δεν πρόκειται να νιώσω έτοιμη να κάνω ένα βήμα παρακάτω... Δηλαδή οκ... Ο ρομαντισμός, η ατμόσφαιρα, όλο το backround που συνοδεύουν την εικόνα που περιέγραψα πιστεύω ότι είναι σημαντικά και δεν πρέπει να απουσιάζουν, αλλά και πάλι είναι αρκετά? Στο παρελθόν είχα βρεθεί σε oblivion moments όλο ρομαντισμό, που δεν σε ένοιαζε τίποτε άλλο παρά η μορφή του. Ποτέ όμως δεν είχα πει, "οκ τώρα θα μπορούσα να του δωθώ" ή κάτι τέτοιο... Και λες ίσως δεν ήταν το κατάλληλο άτομο, αλλά αν έρθει το άτομο, και δεν έρθουν όλα τα άλλα? Και δεν εννοώ μόνο το θέμα της ατμόσφαιρας, κλπ κλπ, αλλά και το χρονικό πλαίσιο μέσα στο οποίο δενεσαι με τον άλλο και αποκτάς μία άλλη επαφή πέρα από αυτή των δύο σωμάτων...

Whαt αbουt nοω ?

Και αρχίζω για μία ακόμη φορά να μελαγχολώ και να συννεφιάζω... Να σκέφτομαι... 3 μέρες δεν έγραψα και ήταν 2 όμορφες μέρες όλο χαρά, ζωντάνια, σκέτες αφασία, και η άλλη μία πολύ έντονη, δραστήρια όλο προβληματισμό και ανησυχία...
Αναρωτιέμαι τι γίνεται στ'αλήθεια... Φοβάμαι πως οι αυθόρμητες κινήσεις μου μπορεί να παρεξηγηθούν εύκολα...

Και εκεί αρχίζει η ανασφάλεια... Που λες: δεν με πήρε τηλέφωνο ακόμα... "Μα είναι λόγικό ρε κοπελιά, δεν συνηθίζει να σε παίρνει, χαλάρωσε..." Μα πως να ηρεμήσεις, που εσύ θες να του πεις τόσα πράγματα, να αρχίσεις να εκδηλώνεσαι, να αποκαλύπτεσαι... Που δεν αντέχεις να παίζεις αυτό το παιχνίδι με τις κρυμμένες μάσκες, αφού στην τελική και οι δύο ξέρετε πως "Σε θέλει και τον θέλεις". Εκείνου όμως απ'ότι φαίνεται του αρέσει το παιχνίδι, ή (σκέφτεσαι) είναι ντροπαλός, ή απλά παίζει μαζί σου, και πολλά ακόμα... Αλλά εσύ καίγεσαι και το μόνο που θες είναι να νιώσεις τ'άγγιγμά του, το βλέμμα, το φιλί του... Αναρωτιέσαι πως θα ήταν να πάτε μία εκδρομή μαζί, να ξυπνήσετε το πρωί αγκαλιά, πως θα ήταν να περάσετε μέρες ολόκληρες μαζί... Και ύστερα να φοβάσαι πιο πολύ γιατί λες: αχ, ναι θα ήταν τόσο ωραία και μετά αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι πιθανόν να βαριόσουν, να προτιμούσες δηλαδή να έκανες κάτι άλλο παρά μία εκδρομή μαζί του, γιατί πλέον ξέρεις πως ο χαρακτήρας σου είναι πολύ περίπλοκος και όσο έντονα παθιάζεσαι από ενθουσιασμό, άλλο τόσο εύκολα μπορεί να τον ξεχάσεις... So, what about now?

υ.γ.
http://www.youtube.com/watch?v=s39ftaOoIVQ

Thε bεαch...

Το καλοκαίρι είναι και επίσημα εδώ, τα beach parties άρχησαν... Ποτό, μουσική... Καλή παρέα πάνω από όλα... Τι να πω απόψε...? Η μελωδία στο μυαλό μου με οδηγεί... (http://www.youtube.com/watch?v=ad1nAbAswZM)... Υπάρχει χρόνος, υπάρχει κέφι, υπάρχει αγάπη... Χμμμ...
Τελικά σημασία δεν έχει πόσα χρήματα έχεις στη τσέπη, ή πόσα πτυχία έχεις στον τοίχο, αλλά πόσο πολύ θες να περάσεις καλα... Και εγώ το θέλω πολύ...
Έρωτας λένε κάποιοι... Καλοκαίρι θα πουν κάποιοι άλλοι... Ίσως το ένα, ίσως και τα δυο μαζί... Ίσως πάλι κανένα από τα δύο... Το καλοκαίρι είναι μπροστά μας, μας περιμένει να το ρουφήξουμε, να το απολαύσουμε... Δεν θα κοιτάξεις τι σε οδηγεί... Δεν σε νοιάζει άλλωστε... Πορεύεσαι ελεύθερος, πορεύεσαι... Πας εκεί που θέλεις πλεον γιατί ξέρεις... Έχεις βάλει τους δικούς σου όρους στο παιχνίδι της ζωής... Ίσως να είναι προσωρινοί, αλλά απ'ότι φαίνεται κάνουν καλά τη δουλειά τους γιατί πολύ απλά όλα φαίνονται όμορφα, αληθινά και ζωντανά... Το χαμόγελο στα χείλη δεν σβήνει τώρα πιά, και αν σβήσει θα υπάρχει φωτεινό μες την καρδιά... !

Prιvεt lοvε...

Και τελικά δυο χείλη σμήγουν, τα μάτια κλείνουν, οι παλμοί παίρνουν φωτιά... Και κάπως έτσι τα πάντα αλλάζουν, οι δρόμοι αδιάζουν, η καρδιά λαχταρά...
Έτσι βλέπεις πως τίποτα από όσα και αν είχες φανταστεί, τίποτα από ότι είχες προγραμματίσει, δεν έχει νόημα... Τίποτα εκτός από εκείνη τη στιγμή... Ξαφνικά όλα πηγαίνουν υπέροχα, εσύ βάζεις τάξη στα πάντα... Οτιδήποτε και αν ηταν αυτό που σε προβλημάτιζε τώρα έχει σιωπήσει, γιατί η καρδιά σου θέλει να φωνάξει δυνατά... Το κρατάς για εσενα και ας είναι χαρά... Μονάχα για σένα μέχρι να το πεις κάπου... Κάπου που ξέρεις πως θα φερθεί to your privet love like it's precious... και πως τίποτα δεν πρόκειται να το χαλάσει αυτό... Γιατί είναι μοναδικό... Γιατί είναι ξεχωριστό... Γιατί σε μαγεύει, σε ταξιδεύει, σου δίνει αφορμή να κάνεις όνειρα... Έχεις πλέον ένα λόγο να βλέπεις τον κόσμο πιο όμορφο από χτες... Έχεις ένα λόγο να περιμένεις ένα sms... Έχεις κάποιον στο μυαλό σου να σε κάνει να νιώθεις πως πρέπει να κρατήσεις για σένα και μόνο κάτι τόσο σημαντικό...
Πόσο όμορφο είναι όλο αυτό?
http://www.youtube.com/watch?v=6jp7rGGVHD0&feature=FLksrnlpP-p3k&index=72

Sεnsεs...

.Αισθήσεις.

Μύρησε...

είναι η βροχή, που δροσίζει το κλάμα σου

μοιάζεις μωρό, όταν λυπάσαι...

Ένα συναίσθημα είν' κι αυτό,

σαν όλα τ'άλλα μου λες, με μάτια που λάμπουν.

Κοίτα!

ένα αστέρι πέφτει, φωνάζω μες τη νύχτα...

και τα κύματα που σκάνε στα πόδια μου,

καλύπτουν τη σιωπή σου...

Κάνε ευχή,

ψιθυρίζεις με κλειστά τα μάτια...

Νιώσε...

με προτρέπεις ν'ανοίξω τη παλάμη μου,

και βάζεις μέσα ένα σύννεφο αγάπης...

Μην βάλεις σκέψη... απλά νιώσε τ'άγγιγμά μου,

και πάρε με αγκαλιά, γιατί μου έλειψες...

Άκουσε, αυτό που θα συμβέι...

Σταμάτησα να μιλώ,

κι αφουγκραστήκαμε τ'αγέρι, που έσερνε τα φύλλα,

απ'τα γυμνά δέντρα του χειμώνα...

Πάρε αυτό, μου ζήτησες... και βάλτο στο στόμα...

Πες μου... τι γεύση παίρνεις?

Μοιάζει γλυκό, και έντονο... Σαν καλοκαίρι...

με λίγη δροσιά και φρεσκάδα... Σαν τη θάλασσα τ'απόγευμα...

Τι έιναι?, ρώτησα...

Ο Έρωτας, μου είπες...

κλεισμένος σε μία αγκαλιά ζυμάρι...

με βανίλια και λεμόνι συντροφιά...

Σε κοίταξα όλο απορία...

Δάκρυσες.

Φλόγα

υ.γ. http://www.youtube.com/watch?v=n544ZbuzvsU

Cοsy ιn thε rοckεt...

Για ακόμα ένα βράδυ, βυθίζομαι στις σκέψεις... Ψάχνω το κατάλληλο τραγούδι για να είναι ο σημερινός μου συνοδός... Ο τίτλος στις αναζητήσεις που και απόψε θα αναλύσω...
Ώστε τίποτα δεν είναι τυχαίο, ε? Λοιπόν... Δεν ξέρω αν είναι έτσι, ή όχι, ξέρω όμως πως τις τελευταίες μέρες κατάλαβα κάτι σημαντικό... Κατέληξα δηλαδή στο συμπέρασμα ότι για να μπορέσεις να χαρείς την κάθε σου στιγμή, πρέπει να αναρωτιέσαι για κάθε σου επιλογή αν όντως θες εσύ να την κάνεις... ή αν την έχεις κάνει παρορμητικά και επιπόλαια έχοντας επηρεαστεί από κάποιους άλλους... Μοιάζει πολλές φορές να απαρνιέσαι τις δικές σου επιθυμίες, θυσιάζοντάς τες στο βωμό κάποιου ιδανικού... Χμμμ... Δεν ξέρω αν μπορεί κάποιος να καταλάβει μέσα από τα λόγια μου τι εννοώ... Πιο απλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι αυτές τις μέρες ξεχώρισα κάποια άτομα με τα οποία θα ήθελα να κάνω παρέα και κάποια με τα οποία οι απόψεις μας συγκρούονται... Κάποια άτομα που για εκείνα θυσίασα τις στιγμές μου χωρίς καν να μου το ζητήσουν και πήγαν στράφι... Άρα αν αυτό το ιδανικό δεν ζητάει θυσίες, γιατί εμείς να πηγαίνουμε και να σφάζουμε τις ψυχές μας για αυτό...? Ή για να μην κάνω άσχημες περιγραφές, γιατί πολύ απλά δεν σεβόμαστε οι ίδιοι τον εαυτό μας και τις επιλογές μας, θυσιάζοντας τα στην σκέψη ότι θα νοιαστούν για αυτά οι άλλοι? Ίσως απλά δεν χρειάζεται...
(http://www.youtube.com/watch?v=EGbg7-LBWak&feature=related)

Sυmmεr mαdnεss...

Και κάπου εδώ έχει μπει το καλοκαίρι... Ο καιρός δεν ξέρει καν τι εποχή έχουμε, τη μία μέρα πυκνή συννεφιά, την άλλη ήλιος-ήλιος- ζέστη...
Η ανάγκη για διακοπές έντονη... Μία σκέψη γυροφέρνει στο μυαλό... Θάλασσα... Η φαντασία οργιάζει... Αμμουδιά, βράδυ, καλή παρέα... Κύματα πάνω στα πόδια σου... Μουσική, ποτό, γέλια... Ένα φιλί σε περιμένει... Νοσταλγία... Βουτιές... Θάλασσα...
Μα η πραγματικότητα είναι μία... Δουλειά... Γραφείο... Αγωνία...
Παραμελώ για λίγο την ρουτίνα μου, που σίγουρα με ικανοποιεί ως κάποιο βαθμό...
Μία αγκαλιά... Στ'αλήθεια οι αντρικές αγκαλιές είναι τόσο ερωτικές το καλοκαίρι... Αν δεν ξέρουν ν'αγκαλιάζουν πιθανόν να μην ξέρουν ν'αγαπούν... Και αν ξέρουν ν'αγκαλιάζουν πιθανόν να σ'εκμεταλλευτούν... Σκέψεις που σιγά σιγά αφήνουν τα απομεινάρια της πραγματικότητας στα χείλη μου... Μία γεύση γλυκόξινη... Θέλεις και άλλο! Αχ... Πως γίνεται να εμπιστεύεσαι κάποιον αν δεν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου? Πως μπορείς λοιπόν να ξεχωρίσεις την δική σου γεύση από ένα κύμα διάφορων άλλων... Πως μπορείς, να γνωρίσεις τι θές εσύ για σένα?

sο mυch fοr my hαppy εndιng...

Θέλοντας να γράψω, αρχίζουν στο μυαλό μου να τριγυρνούν στίχοι της avril lavigne... Μελαγχολία? Σίγουρα, σκέφτομαι...
Προσπαθούμε καθημερινά να κάνουμε επιλογές που θα καλυτερέψουν τη ζωή μας... Για να είμαστε πιο χαρούμενοι εμείς, αλλά και εκείνοι που αγαπάμε... Για ένα "ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα"...
Αξίζει? Εννοώ αξίζει να χάνεις το δέντρο για το δάσος ή το δάσος για το δέντρο? Οι σκέψεις πολλές... Σε μπερδέυουν αντί να σε βοηθούν... Το μέσον είναι η αρετή έλεγαν οι αρχαίοι... Άρα δέντρο και δάσος θα πρεπει να έχουν ισότιμη προσοχή... Να ζεις τη στιγμή αλλά και να φροντίζεις για τη ζωή γενικότερα...
Όσο λοιπόν αφορά τις σχέσεις... Ο καθένας επικεντρώνεται σε κάτι συγκεκριμένο που τον ελκύει απ'το δικό του οπτικό πεδίο. Πότε όμως είναι καλύτερα να κοιτάς το δέντρο και πότε το δάσος, μιλόντας πάντα για τις διαπροσωπικές μας σχέσεις? Κοιτάς το μέλλον? το παρόν? τον άλλο? εσένα? Που επικεντρώνεσαι για να κατασταλάξεις και να πεις... hey! κοίτα να δεις... Τελικά όλα είναι μια χαρά... Μα δεν ξέρεις ποτέ αν είναι ή όχι μια χαρά... γιατί δεν ξέρεις τι βλέπει με τα μάτια του ο άλλος... Και είναι και εκείνες οι φορές που σε επιρρεάζουν οι άλλοι... "Μη βιαστείς!"... "Το καλύτερο έρχεται!"... Μήπως όμως με κάτι τέτοια γινόμαστε αχάριστοι σ'εκείνα που έχουμε κοντά μας?

υ.γ. αφιερωμένο στον Άκη...

Trying to figure out this life
won't you take me by the hand
take me somewhere new?
I don't know who you are, but I am with you...