Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

December, let it be...

(Song)
Το παραπάνω τραγούδι ηχεί τις τελευταίες μέρες συχνά πυκνά στο μυαλό μου...
Πέρα ότι μου θυμίζει τον εαυτό μου πριν καν κλείσω τη 1η δεκαετία της ζωής μου, να το ακούω από το τότε cd player, για να μην πω κασέτα ηχογραφημένη απ'το ραδιόφωνο, και να αναρωτιέμαι πόσα έχουν αλλάξει τα τελευταία 10 χρόνια, με κάνει να σκέφτομαι για το μέλλον και πόσα ακόμα πρόκειται να αλλάξουν....
Οι πιο "σημαντικές" ανησυχίες μου αυτή τη στιγμή, οφείλουν να είναι τα οικονομικά και τα επαγγελματικά μου ζητήματα, που ασφυκτιούν από ανολοκλήρωτες προσπάθειες να καλύψω τις όλο και προοδευτικά αυξανόμενες υποχρεώσεις...
Μέσα σ'όλο αυτό τον πρακτικό και τρομακτικό χαμό, που μοιάζει σαν να έχω παγιδευτεί στο ατελείωτο σιφόνι του νεροχύτη μου, και όλο πέφτω προς τα πιο σκοτεινά κομμάτια που κρύβονται πίσω μου... έρχονται κάποιοι να μου πουν για την συντέλεια του κόσμου.
Ουάου! Παίδες, τρόμαξα! Εδώ δεν ξέρω πως θα πληρώσω, όχι τη βενζίνη, αλλά ούτε καν το ψωμί, ή το "ότι" τέλος πάντων, θα ασχοληθώ με το τέλος του κόσμου.?
-Ναι ρε συ, σκέψου λίγο, αν όντως η ζωή σου τελείωνε τι θα ήθελες να έχεις ολοκληρώσει πριν αυτό συμβεί? μου λέει μια φωνή....
Ναι οκ, το τελευταίο που θέλω είναι να μπω σε αυτά τα φιλοσοφικορητορικά-lifetimemeaningfull- ερωτήματα...
Θες να μάθεις το αποκορύφωμα?
Μπροστά σε όλα αυτά, είμαι τόσο απαθής, όσο θα μπορούσε να είναι ο Ράμπο ή ο Σταλόνε μπροστά σε ένα μυρμήγκι, αλλά τρέμω σύγκορμη όσο σκέφτομαι ότι το τέλος του κόσμου δεν πρόκειται να συμβεί, όχι σύντομα τουλάχιστον, με αποτέλεσμα να ζήσω αυτά τα Χριστούγεννα που έρχονται.
Πως? Μα πως? Πως θα ζήσω εγώ τα φετινά Χριστούγεννα και την πρωτοχρονιά που έρχεται, όταν η περσινή ήταν παραμυθένια και ουτοπικά μαγευτική, ή τουλάχιστον έτσι έχει μείνει στη καρδιά μου... Πως? Που νιώθω την θλίψη να πλησιάζει όλο και περισσότερο όσο πληθαίνουν τα μπαλκόνια που στολίζονται, και όσο πλησιάζει η ώρα που θα πρέπει να στολίσω και εγώ το δικό μου... Φοβάμαι...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου